MEZMUR 42

Kutsal Kitap’larınız yanınızdaysa Mezmur 42’yi açalım. Bugün Mezmurlar kitabındaki kısa serimize devam ediyoruz. Daha önce söylediğimiz gibi bütün Mezmurları incelemeyeceğiz, bunun yerine Mezmurların her koşulda yüreklerimizde tapınmayla ilgili ne öğrettiğine bakacağız. 

Dünyamızda ve Kutsal Kitap boyunca gördüğüm en büyük trajedilerden biri insanların, Tanrı tarafından yaratılan insanların, işler iyi gittiğinde Tanrı’yı unutması ama işler kötü gitmeye başladığında O’nu yargılamasıdır. Mezmurlar bize bu yaklaşımın tam tersini öğretir. Bize işler iyi veya kötü gittiğinde tapınmayı öğretir. Mezmurlar, ezberlememiz ve Sözünü, karakterini ve sadakatini öğrenmemiz için Tanrı tarafından tasarlanmış tapınma şarkılarıdır. Bugün kargaşa içerisinde Tanrı’ya nasıl tapınacağımızı inceleyeğiz. 

Kargaşalar fiziksel kimyasal dengesizliklerden ya da kontrolümüz dışındaki durumların, inandığımız yalanların, ruhsal anlamda bizi etkileyen veya istismar eden kişiler sonucunda oluşabilir. Kargaşalar sıklıkla ruhun karanlıklaşması olarak adlandırılır. Tıpkı uyanıp dışarıya çıkamayacağımız bir hücrede hissettiğimiz için bütün günü uyuyarak geçirmek gibi. İnsanlarla ilaçlarla bundan kurtulmaya çalışır, ya da bu durumdan kaçar. Bu bedenimize zarar verir, geceleri bizi uyutmaz ve yetersizliklerimizi hatırlatır. Ama kaçımız bir kargaşa içerisindeyken Tanrı’ya tapınmayı düşünüyoruz? 

Mezmurlar bize Tanrı’nın kurtaracağı konusunda güvenilir olduğunu söyler. Ama ayrıca bu sıkıntılarda yalnız olmadığımızı da anımsatır. İnsanlar tapınma ilahilerini yataklarında ağlarken, zindanlarda kilitliyken ve canlarını kurtarmak için kaçarken yazdılar ve buna rağmen tapınmaya devam ettiler. Neden? Çünkü teslim olduğumuzda Tanrı yüceltilir ve kurtuluruz. Tapınmanın bir parçası kendimizi olduğumuz gibi Tanrı’ya götürmek ve teslim etmektir. Tanrı’nın Sözüne kulak verin: 

MEZMUR 42: 

Geyik akarsuları nasıl özlerse, Canım da seni öyle özler, ey Tanrı! Canım Tanrı'ya, yaşayan Tanrı'ya susadı; Ne zaman görmeye gideceğim Tanrı'nın yüzünü? Gözyaşlarım ekmeğim oldu gece gündüz, Gün boyu, “Nerede senin Tanrın?” dedikleri için. Anımsayınca içim içimi yiyor, Nasıl toplulukla birlikte yürür, Tanrı'nın evine kadar alaya öncülük ederdim, Sevinç ve şükran sesleri arasında, Bayram eden bir kalabalıkla birlikte. Neden üzgünsün, ey gönlüm, Neden içim huzursuz? Tanrı'ya umut bağla, Çünkü O'na yine övgüler sunacağım; O benim kurtarıcım ve Tanrım’dır. Gönlüm üzgün, Bu yüzden seni anımsıyorum, ey Tanrım. Şeria yöresinde, Hermon ve Misar dağlarında Çağlayanların gümbürdeyince, Enginler birbirine sesleniyor, Bütün dalgaların, sellerin üzerimden geçiyor. Gündüz RAB sevgisini gösterir, Gece ilahi söyler, dua ederim Yaşamımın Tanrısı'na. Kayam olan Tanrım'a diyorum ki, “Neden beni unuttun? Niçin düşmanlarımın baskısı altında Yaslı gezeyim?” Gün boyu hasımlarım: “Nerede senin Tanrın?” diyerek Bana sataştıkça, Kemiklerim kırılıyor sanki. Neden üzgünsün, ey gönlüm, Neden içim huzursuz? Tanrı'ya umut bağla, Çünkü O'na yine övgüler sunacağım; O benim kurtarıcım ve Tanrım'dır. 

TANRI’YI ARZULAMAK 1-2.AYETLER: 

Mezmur yazarı bu mezmuru dışarıda kalmış hissettiği için yazıyor. Tanrı’dan ve insandan sanki dışlanmış gibi uzak hissediyor. Daha önce hiç böyle hissettiniz mi? Yalnız kalma duygusu sadece bir kalabalığın içerisinde olmamak anlamına gelmez. İnsanlarla çevreleniyor olabilirsiniz ve buna rağmen tamamen yalnız hissedebilirsiniz. Mezmur yazarı sadece insanlardan değil ama Tanrı’dan da uzak hissediyor ve bu duyguyu Yeruşalim’deki tapınakta bulunan Tanrı’nın yüzü ve topluluğundan bahsederek anlatıyor. Bu nedenle buradaki Mezmur boyunca gördüğümüz betimleme, Tanrı’dan ve topluluğundan uzak bir adamın başka tanrıların ve ulusların olduğu topraklarda olduğunu anlatıyor. Şimdi cevaplanmamış soru şu: mezmur yazarı oraya nasıl gitti ya da kendimizden bahsedecek olursak, ruhun karardığı o noktaya nasıl geldik? Boş amaçların peşinde koşuyor ve insanlarla bağlantımızı koparıyor muyuz? Haksız bir şekilde kovulduk ve adaletsizliğin acısı yüzünden yeni bir şeyler arayıp kendimizi kayıp mı hissediyoruz? Veya günahlarımızın sonuçlarını mı üzerimizde taşıyoruz? 

Davut bu Mezmur’u Kral Saul tarafından sürüldüğü ve haksız yere öldürülmek istendiği için yazıyor. Davut, Tanrı’nn halkından zorla uzaklaştırıldı. Dışarıda yaşanan durum kontrolü dışında ve Tanrı’nın bu durumdaki pozisyonunu merak ediyor. Kilise, Hristiyan yaşamımızda hepimizin ruhlarının karanlıkta, ölüm vadisinde ve sesslik zamanında olacağı söylendi. Birçok defa her şeyi kaldırabileceğimi ya da tüm acıları çekebileceğimi düşündüğümü söyledim. Ancak sadece Tanrı benimle olursa bunu yapabilirim. Bununla birlikte en zor geçirdiğim zamanlar bir trajedi yaşandığında ve Tanrı’ya dönüp cevap alamadığımda gerçekleşti. 

Bu ruhun kargaşa içerisinde olmasıdır. Bu yüzden Davut dışlanmış hissediyor ve Tanrı’ya özlem duyuyor. 

1-2.ayetler, “Geyik akarsuları nasıl özlerse, Canım da seni öyle özler, ey Tanrı! 2 Canım Tanrı'ya, yaşayan Tanrı'ya susadı; Ne zaman görmeye gideceğim Tanrı'nın yüzünü?”

Davut, diri Tanrı’ya ruhların pınarıymış gibi yakarıyor. Neden? Çünkü ruhu ölümün kıyısında gibi hissediyor ve onu kurtarması için diri Tanrı’ya ihtiyacı var. Davut, Tanrı’dan uzaklaşmış hissediyor ve tekrar birleşmeyi arzuluyor. 

TOPLULUĞU ARZULAMAK 3-4.AYETLER: 

3 Gözyaşlarım ekmeğim oldu gece gündüz, Gün boyu, “Nerede senin Tanrın?” dedikleri için. 4 Anımsayınca içim içimi yiyor, Nasıl toplulukla birlikte yürür, Tanrı'nın evine kadar alaya öncülük ederdim, Sevinç ve şükran sesleri arasında, Bayram eden bir kalabalıkla birlikte. 

Ruhunun acı çektiği bu yerde Davut, Tanrı’ya yüreğini döküyor ve bu çiğ, gerçek ve parçalanmış bir ilişki. Şu yakarışlarını dinleyin: Gözyaşlarım ekmeğim oldu gece gündüz, Gün boyu, “Nerede senin Tanrın?” dedikleri için. 

Mezmur yazarı o kadar çok acıyla dolmuş ki yemek yemiyor ve uyumuyor. Aksine ona zulmedenlerin yalanlarını işitip gece gündüz göz yaşı döküyor. Kaç defa şeytanın size şöyle dediğini duydunuz: Tanrın nerede? Trajediler geldiğinde, Tanrın nerede? Duygularını kontrol edemediğinde, Tanrın nerede? Yalnız hissettiğinde, Tanrın nerede? 

Mezmur yazarı devam ediyor, “Anımsayınca içim içimi yiyor, Nasıl toplulukla birlikte yürür, Tanrı'nın evine kadar alaya öncülük ederdim, Sevinç ve şükran sesleri arasında, Bayram eden bir kalabalıkla birlikte.” 

Ruhun uzak olduğu bu yerde insanların bir yerden diğer bir yere nasıl yürüdüğünü ve şarkılar söylediğini hatırlıyor. Eski Antlaşma boyunca İsrail halkının Yeruşalim’den başka bir yere şarkılar söyleyerek ve tapınarak yolculuk ettikleri bazı festivaller olurdu. Mezmur yazarı bu zamanları hatırlıyor ve insanlarla Tanrı’nın evine girmeyi özlüyor ama maalesef hala uzaklarda. Davut, Tanrı’nın halkında koparılmış ve onlarla birleşmeyi arzuluyor. Gördüğünüz üzere Mezmur yazarının kargaşa içerisinde olmasının birçok sebebi var ama tüm problemleri sıralamak tapınmak değildir. Mezmur yazarı bu yüzden bir savaşa giriyor. 

SEVİNÇ DUYMAK İÇİN SAVAŞMAK 5.AYET: 

5.ayette kendine bir soru soruyor: 5 Neden üzgünsün, ey gönlüm, Neden içim huzursuz? 

Bu sanki iki kişinin tartışmasını benzeyen mücadele edici bir sorudur. Kendi ruhuyla konuşuyor ve neden üzgünsün, neden içim huzursuz diye soruyor? Sonra ruhu ona cevap veremeden Tanrı’ya umut bağlaması için emrediyor. Çünkü bu zamanın geçici olduğunu ve Tanrı’nın onu kurtaracğını biliyor. Bu kargaşa içerisinde mücadele eden bir kişidir çünkü sorunu çözmeye çalışmaktansa durumu daha ileriye götürüyor ve ruhunu Kurtarıcısının önüne getiriyor. Bu şeytanın, nerede Tanrın, sorusuna Tanrı hala benimle diye verilen bir cevaptır. 

Eyüp’ün arkadaşları Tanrı’nın ona karşı olduğunu düşünmüşlerdi, Eyüp’ün karısı Tanrı’ya lanet etmesini söylemişti ve bu yüzden öldü. Ama Eyüp’ün acısı onu Tanrı’dan gelen en harika vahiylerden birine götürmüştü. Kilise, kargaşa içerisinde tapınmak Tanrı’dan sonsuz sevinç duymak için verilen bir savaştır. Sadece durumu değiştirmek için verilen bir savaş değildir. 

Göz yaşı dökmede ve yas tutmada ve ruhun karanlık günleri olmasında bir sorun yoktur. Mezmur yazarı bize Tanrı’nın acılarımızda bizimle olmadığını hissetmemeyi öğretiyor. Bu anlarda ruhlarımıza konuşalım ve kendimize TANRI’YA UMUT BAĞLA diyelim. 5.ayette Mezmur, Tanrı’dan ve halkından uzak bir bakış açısından kargaşaların ortasında Tanrı’dan sevinç duymak için savaşan bir bakış açısına geçiyor. 

ÜZGÜN AMA UMUTLU. 6-10.AYET 

6 ve 10.ayetler kargaşasının sebebini belirterek ileriye gidiyor ve Tanrı’dan onu kurtaracağına umut bağlıyor. Tanrı’yı uzakta olmasına rağmen hatırlıyor ve Tanrı’ya fırtınaların ortasında sığınağı olduğunu ilan ediyor. Ama aynı zamanda Tanrı’ya onu unutup unutmadığını soruyor. Bir kriz içerisinde unutulmuş, kopartılmış, ezilmiş ve yine şu soruyla karşılaşmış: TANRIN NEREDE? 

6-7 Gönlüm üzgün, Bu yüzden seni anımsıyorum, ey Tanrım. Şeria yöresinde, Hermon ve Misar dağlarında Çağlayanların gümbürdeyince, Enginler birbirine sesleniyor, Bütün dalgaların, sellerin üzerimden geçiyor. 8 Gündüz RAB sevgisini gösterir, Gece ilahi söyler, dua ederim Yaşamımın Tanrısı'na. 9 Kayam olan Tanrım'a diyorum ki, “Neden beni unuttun? Niçin düşmanlarımın baskısı altında Yaslı gezeyim?” 10 Gün boyu hasımlarım: “Nerede senin Tanrın?” diyerek Bana sataştıkça, Kemiklerim kırılıyor sanki. 

Kilise, Kutsal Kitap bize Tanrı’nın bizi mutlu etmek için lambanın içerisinde var olan bir cin olmadığını ve dolayısıyla acı çekersek şeytanın kazanmadığını öğretir. Tanrı kargaşaların içerisinde çalışır ve tek bir gözyaşını bile unutmaz. Eğer sessizce bize beklemeyi öğretiyordur, eğer uzaksa bunu bir sebebi vardır. Ve bizi asla terk etmeyeceğine veya yüzünü çevirmeyeceğini vaat etmiştir. 

Mezmurlar bize acının gerçek olduğunu, kargaşaların gerçek olduğunu öğretir. Ama ayrıca diri Tanrı’nın kurtarıcımız, kayamız ve umudumuz olduğunu da öğretir. 

SEVİNÇ DUYMAK İÇİN SAVAŞMAK 11.AYET: 

Mezmur 42 yazarın kurtulmasıyla veya kargaşanın sonlanmasıyla bitmez. Sevinç için mücadele etmeye devam ederken biter. 

Aynı soruyla biter: Neden üzgünsün, ey gönlüm, Neden içim huzursuz? Tanrı'ya umut bağla, Çünkü O'na yine övgüler sunacağım; O benim kurtarıcım ve Tanrım'dır. 

Kilise, tüm acılar ve kargaşalar ya bizimki ya da bir başkasının ki olsun günahın bir sonucudur. Ve günahın sonucu Tanrı’dan ayrılmak, ruhun sonsuza kadar karanlıkta kalmasıdır ama Tanrı’nın karakterini bilerek teşvik bulabiliriz. Davut ruhuna umut bağlamasını söyledi çünkü Tanrı’nın kurtaracağına inanıyordu. 

SONUÇ: 

Kilise, bizde İsa Mesih’in çarmıhta söylediği sözler sayesinde Davut gibi yüce bir umuda sahip olabiliriz. Bu, İsa’nın herkesin O’nu terk ettiği, adaletsiz bir şekilde acı çektiği, Yeruşalim’den dışarıya sürüklendiği en karanlık günüydü. Ve bizim yerimize acı çekerken Tanrın nerede? sorusunu duydu ve şu sözleri haykırdı: 

Matta 27:46 “Eli, Eli, lema şevaktani?” yani, “Tanrım, Tanrım, beni neden terk ettin?” diye bağırdı.” 

İsa kargaşanın ve üzüntünün içerisinde yakardı çünkü günahın sonucunu üstleniyordu ama şimdi umuda sahip olabiliriz çünkü İsa’nın çarmıhı aracılığıyla günahın cezasından kurtulduk. Bu, günah yüzünden çıkan kargaşaların üzerimizde bir gücü olmadığı anlamına gelir çünkü İsa daha harika vaatlerin garantisini ölümü ve dirilişi aracılığıyla bizim adımıza elde etmiştir. 

Bu dünyada ne tür bir acı çekersek çekelim bunun son olmadığının garantisini sağlamıştır. Ruhun sonsuz karanlığı üzerinde zafer kazanmıştır ve günahın, ölümün ve şeytanın üzerinde galip gelmiştir öyle ki göz yaşlarımız silinebilsin. Kilise dayanmaya devam edin, sevinç için savaşın, üzgün ya da kargaşa içerisinde olmayın ve umudunuzu Baba Tanrı’ya ve Rab İsa Mesih’e bağlayın. 

1 Petrus 1: 3-7: Süsünüz örgülü saçlar, altın takılar, güzel giysiler gibi dışla ilgili olmasın. Gizli olan iç varlığınız, sakin ve yumuşak bir ruhun solmayan güzelliğiyle süsünüz olsun. Bu, Tanrı'nın gözünde çok değerlidir. Çünkü geçmişte umudunu Tanrı'ya bağlamış olan kutsal kadınlar da kocalarına bağımlı olarak böyle süslenirlerdi. 6 Örneğin Sara İbrahim'i “Efendim” diye çağırır, sözünü dinlerdi. İyilik eder, hiçbir tehditten yılmazsanız, siz de Sara'nın çocukları olursunuz. Bunun gibi, ey kocalar, siz de daha zayıf varlıklar olan karılarınızla anlayış içinde yaşayın. Tanrı'nın lütfettiği yaşamın ortak mirasçıları oldukları için onlara saygı gösterin. Öyle ki, dualarınıza bir engel çıkmasın. 

-Pastör David

MEZMUR 4

Kutsal Kitaplar’ınız yanınızdaysa Mezmur 4'ü açalım. Bugün Mezmurlar kitabındaki serimize devam ediyoruz. Tüm Mezmurları incelemeyeceğiz, bunun yerine Mezmurların her koşulda yüreklerimizde tapınmayla ilgili ne öğrettiğine bakacağız. Her şey yolunda gittiğinde Tanrı’ya tapabileceğimizi düşünmek oldukça yaygındır. Çünkü bizimle ilgilenme konusunda iyi bir iş çıkarıyordur. Peki işler yanlış gittiğinde ne yapıyoruz. Öfkeliyken, kederliyken ya da acı çekerken Tanrı’ya nasıl tapınıyoruz? Mezmurlar bize tüm yaşamda Tanrı’yla ilgili köklü yönlerden birini öğretiyor. Bizlere tekrar ve tekrar, her durumda Tapınılmaya layık olduğunu hatırlatıyor. Mezmurlar, Tanrı’nın hatırlayalım ve Sözü’nden, Karakterinden ve Sadakatinden öğrenelim diye tasarlanmış tapınma şarkılarıdır. Bugün öfkeli olduğumuzda Tanrı’ya nasıl tapınacağımızı inceleyeceğiz. Kaçınız hayatında öfkelendi? Hepimiz öfkelendik öyle değil mi? Kaçınız, öfkeli olduğunuz zaman, Tanrı’ya tapınmayı düşündü? Öfkeliyken, depresyondayken ya da dayanılmaz acılar içindeyken Tanrı’ya tapınmak tuhaf gelebilir. Ama tapınmayı en başında yanlış anladığımız için böyle düşünürüz. Tapınmanın bir parçası kendimizi olduğumuz gibi Tanrı’ya teslim etmektir. Tanrı’nın Sözü’ne kulak verin. 

MEZMUR 4: 

Sana seslenince yanıtla beni, Ey adil Tanrım! Ferahlat beni sıkıntıya düştüğümde, Lütfet bana, kulak ver duama. Ey insanlar, ne zamana dek Onurumu utanca çevireceksiniz? Ne zamana dek boş şeylere gönül verecek, Yalan peşinde koşacaksınız?

Sela 

Bilin ki, RAB sadık kulunu kendine ayırmıştır, Ne zaman seslensem, duyar beni. Öfkelenebilirsiniz, ama günah işlemeyin; İyi düşünün yatağınızda, susun.

Sela 

Doğruluk kurbanları sunun RAB'be, O'na güvenin. “Kim bize iyilik yapacak?” diyen çok. Ya RAB, yüzünün ışığıyla bizi aydınlat! Öyle bir sevinç verdin ki bana, Onların bol tahıl ve yeni şaraptan aldığı sevinçten fazla. Esenlik içinde yatar uyurum, Çünkü yalnız sen, ya RAB, Güvenlik içinde tutarsın beni. 

TANRI’YA DÖNÜN 1.AYET: 

İnsanlar öfkelendiği zaman, öfkeye sebep olan şey çözülene kadar dışarıya çıkmak zor olabilir. Yüreğiniz ve düşünceleriniz bir yalana odaklandığında, öfke baş ağrısına, sırt ağrısına, yorgunluğa ve hatta hastalığa sebep olabilir. Genel olarak adaletsizliklere, kontrolümüz dışı zorluklara veya suiistimale uğradığımızda öfkeleniriz ve bir çözüm bulmayı umarak ya da intikam planları yaparak kafamızdaki senaryolarda kayboluruz. İnsanlar günler boyunca ya da nesiller boyunca öfkeli kalabilir ve bu durum çözülmediği zaman ayrılığa, boşanmaya, karşı saldırıya ve hatta savaşa sebep olur. 

Kutsal Kitap bize kötülüğe kötülük ile karşılık verme konusunda uyarıyor çünkü yapmak istediğimiz şey tam olarak bu. Biri bize vurduğunda doğal olarak ona geri vurmak istiyoruz. Öfke bizi hapseder ve eğer öfkelenmeyi bırakırsak bize yapılan yanlışları unutmuş ya da kötülüğe karşı boyun eğmişiz gibi düşünmemizi sağlar. Bu nedenle kendimizi ve başkalarını korumak için öfkeye tutunmak zorunda olduğumuzu hissederiz. 

Öfke yapılan yanlışa verilen tepkisel bir dürtüdür. Tapınma, Tanrı’ya karşı verdiğimiz bir cevaptır. 

1.Ayet diyor ki, “Sana seslenince yanıtla beni” Bu, sıkıntıların ve öfkenin ortasında intikamını planlamak yerine yardım için Tanrı’ya dönen birini işaret ediyor. Öfkeliyken Tanrı’ya dönmek adaletsizliğe, suiistimale ve sıkıntılara verebileceğimiz en zor ama en doğru cevaptır. Öfkemizi Tanrı’ya götürürüz ve O’nu adaletsizlik ya da günahtan dolayı suçlamak yerine adaletsizliği ve günahı Rab’bin karşısına çıkarırız. 

Bir kişi bana, beni hiç öfkeli görmediğini söylemişti. Beni hiç dua ederken görmediğin için böyle düşünüyorsun diye cevap verdim. Dualarımda kendimdeki veya bir başkasındaki günahtan, adaletsizlikten, utançtan ve Tanrı’yı yüceltmeyen birçok insandan dolayı çok öfkelindim. Fakat Hristiyanlar olarak Tanrı, huzuruna gelmek için çalıştığımızdan dolayı Tanrımız değildir. O bizim Tanrımızdır çünkü bizim kurtarıcımızdır ve bu nedenle sorunlarımızın ortasında Tanrı’ya koşabiliriz. 

Sıkıntıların ortasında Mezmur yazarı yüzünü ve yüreğini Tanrı’ya kaldırıyor ve basitçe duasın işitmesini istiyor. İnsanlarla bir toplantıdayken birçok kez ortamın gerildiğini ve insanların bağırdığını ve söylememeleri gereken şeyler söylediğini ya da kontrol edemedikleri öfkelerinden dolayı yeminler ettiklerini gördüm. Bu durumlarda biraz durup dua edelim mi derim. Tam o anda, ben de dahil, birçok insan bunu yapmak istemiyor çünkü Tanrı’ya öfkeliyken dua etmek kontrolü kaybetmek gibi algılanıyor. Biraz mahcup oluyorlar ve rahatsız bir şekilde hareket ediyorlar. Fakat sonra utanarak yüreklerini Tanrı’nın önüne getiriyorlar ve Rab, dualarıma cevap ver diyorlar. 

Kilise, kendimizi veya başkalarını düzelttikten sonra Tanrı’nın önüne çıkmayı bırakalım aksine ihtiyacımız olduğu zaman Tanrı’ya koşalım. İntikam almadan önce ve pişman olacağımız şeyler söylemeden önce Tanrı’ya dönmeyi öğrenelim. Mezmur yazarı yüreğini Tanrı’nın önüne getirdiğinde kendine Tanrı’nın sıkıntıların ortasında esenlik verdiğini ve Tanrı’nın huzurunda sığınabileceğini anımsatıyor. 

Ey adil Tanrım! Ferahlat beni sıkıntıya düştüğümde, Lütfet bana, kulak ver duama. 

GÜNAHIN FARKINA VARMAK: 2.AYET 

Mezmur yazarı 2.ayette Tanrı’ya döndükten sonra dua etmeye başlıyor. Hatta bu Tanrı’ya yazılmış bir tapınma ilahisidir ve sanki sorunlarını ona yanlış yapan insanlar dinliyormuş gibi Tanrı’ya anlatıyor. 

İkinci ayeti dinleyin, Ey insanlar, ne zamana dek Onurumu utanca çevireceksiniz? Ne zamana dek boş şeylere gönül verecek, Yalan peşinde koşacaksınız? 

Mezmur yazarı, davasını tüm dünyanın yargıcının önüne getiren bir insan gibi Tanrı’nın huzurunda tüm yüreğini boşaltıyor. Kilise, yüreklerimizi açmamız gereken yer tamda burasıdır. Mezmurlar sadece havalı ve kafiyeli sözler değildir. Mezmurlar çoğu zaman dünyadaki cehennemden gelen yakarışlardır. 

İkinci ayetin sonunda “Sela” kelimesini okuyoruz. Sela kelimesi, az önce yapılan açıklamayı düşünmek için müzikte bir duraklama yapılması gerektiği anlamına geliyordu. Düşünmemiz için yapılan bu çağrıdan önce söylenen kelimeler, Mezmur yazarına yanlış yapan insanlarla ilgilidir ve onlara ne zamana kadar boş şeylere gönül verecek ve yalan peşinde koşacaksınız diye soruyor. Öyleyse Mezmur yazarıyla birlikte düşünelim, ne zamana kadar? 

Bu kişiler bu adamın hayatını mahvediyor ya da Tanrı’nın adını utandırıyorlar ya da yalanlarıyla başkalarının hayatlarını yok ediyorlar. Kilise bunu bir düşünün, dünya yalan aracılığıyla günaha düştü. Savaşlar ve yozlaşma yalan aracılığıyla başladı. Ama bu ne zamana kadar sürecek? Kötüler ne zamana kadar söyledikleri yalanlardan kurtulacak? Bu soru kötülere yapılan bir tövbe çağrısı olabilir. Durumu çok büyüttüğümüzün farkına varabilir veya Tanrı'nın tüm bunları görürse, kesinlikle adaleti getireceğini ve işleri düzelteceğini bize hatırlatabilir. Kilise, kötüler sonsuza kadar dayanamayacak ve tövbe etmezlerse yok oluşa sürüklenecekler. Sela.... 

MÜJDE’NİN HATIRLATICISI: 3.AYET 

Bilin ki, RAB sadık kulunu kendine ayırmıştır, Ne zaman seslensem, duyar beni. 

3.Ayette Mezmur yazarı öfkesini bir kenara bırakıyor. Sorunları çözüldüğü için değil aksine sorunlarını doğru bir yere taşıdığı için. Tanrı’nın huzurunda sorunlar çok küçüktür, sorunların içerisindeyse Tanrı küçüktür. Nerede yaşamamız gerektiğini seçmemiz gerekiyor 3.Ayette Mezmur yazarı cesaretle Tanrı’nın davasını işittiğini söylüyor. Tanrı’nın gerçeği bildiğini ve doğru olanı yapacağını söylüyor. Yalancının onu ayartmasına izin vermiyor. 3.Ayette Mezmur yazarı hala kendine yanlış yapan insanlara sesleniyormuş gibi duruyor ama aynı zamanda onlara Tanrı yanında olduğu için korkmadığını deklare ediyor. 

Romalılar 8:31’in dediği gibi, “Tanrı bizden yanaysa, bize kim karşı olabilir?” Öfkenin ortasında tapınmak sorunları kendi başımıza çözmeyi bırakmak ve yüreklerimizi Tanrı’ya getirip, O’ndan yardım isemek anlamına gelir. 

TANRI’NIN HUZURUNDA ÖFKELENİN: 4-5. AYET 

Sonra, Mezmur yazarı Tanrı'nın huzurunda nihayet nefes alıyor, üzerindeki baskı azalıyor ve olayları doğru bir şekilde görmeye başlıyor. 1. ayette, sıkıntıların ortasında, Tanrı’yla konuşuyor. Sonra 2-3. ayetlerde, Tanrı’nın huzurunda ona zulmedenlerle ilgili konuşuyor ve şimdi burada 4-5. ayetlerde daha iyi bir bakış açısına sahip olduğu için bizimle konuşmaya başlıyor. 

Öfkelenebilirsiniz, ama günah işlemeyin; İyi düşünün yatağınızda, susun. Sela 

Zaman zaman öfkelenmemiz yanlış değildir. Öfke tek başına günah değildir. Ancak ne yaptığımız, nereye gittiğimiz ya da öfkeliyken yaptığımız seçimler günah olabilir. Kilise, Tanrı günaha, adaletsizliğe ve suistimale öfkelenir. Öfkelenmekte yanlış bir şey yoktur. Günah işlemek yanlıştır. Bu nedenle Mezmur yazarı, kendi kendine, etrafındaki tüm kötülüklere öfkelen ama kötülükle karşılık verme diyor. 

Öfkelen ama günah işleme. 

Mezmur Yazarı, bizleri öfkelendiğimizde tepki vermeden önce durmaya çağırıyor. Yüreğimizde ve yatağımızda sessizce düşünmeye ve doğruluk kurbanları sunmaya çağırıyor. Bizi Tanrı'ya sunmaya çağırdığı doğruluk kurbanları ya da tapınma nedir? Öfkeyle boğulduğumuz zaman Tanrı'ya verebileceğimiz en büyük şey güvenimizdir. Kilise, Tanrı’nın karşısına getirdiğiniz öfke, şiddet, sinir krizleri ve gazapta sorun yoktur. Bu doğruluk kurbanıdır fakat sonrasında en zor olanı yapmamız gerekir. Kendi kendimize durumu düzeltmeye çalışmaktansa Tanrı’ya güvenmemiz gerekir. 

Romalılar 12:17-21 “”Kötülüğe kötülükle karşılık vermeyin. Herkesin gözünde iyi olanı yapmaya dikkat edin. Mümkünse, elinizden geldiğince herkesle barış içinde yaşayın. Sevgili kardeşler, kimseden öç almayın; bunu Tanrı'nın gazabına bırakın. Çünkü şöyle yazılmıştır: “Rab diyor ki, ‘Öç benimdir, ben karşılık vereceğim.’ ” Ama, “Düşmanın acıkmışsa doyur, Susamışsa su ver. Bunu yapmakla onu utanca boğarsın.” Kötülüğe yenilme, kötülüğü iyilikle yen. 

Öfkelendiğimizde bizi üzenlere zarar vermek ve bağırıp çağırmak istiyoruz ama bu tapınma değildir. Bu sözler ve tepkiler çarmıhta Mesih’le beraber öldü öyle ki sessizce oturabilelim ve Tanrı’nın bize yardım edeceğine güvenebilelim. 

YAŞAM İÇİN SAVAŞ: 6-7.AYET 

Kilise, tapındığımız zaman savaşmış oluruz. Tanrı’nın gerçek olduğuna dair savaşmış oluruz. Bizi sevdiğine ve dualarımıza cevap vereceğine inanmak için savaşırız. Bu savaş zordur ama doğru Hristiyan tapınmasıdır. 6.Ayette Mezmur yazarının “Kim bize iyilik yapacak?” diyen çok.” derken savaştığını görebiliyoruz. 

O’nu suçlayanların, hırsızlık yapanların, yalan söyleyenlerin seslerini duyuyor ve yaptıkları şeylerin yanlarına kaldıklarını düşünüyor. Sessiz durduğu için onu aşağılıyorlar ve Tanrı’ya karşı olan güvenini aşağılıyorlar. “Kim?” diyorlar, “Kim sana iyilik yapacak”. Ama insanların seslerini dinlemektense, gözlerini ve yüreğini yukarıya kaldırıyor ve 7.ayette şunları deklare ediyor, “Öyle bir sevinç verdin ki bana, Onların bol tahıl ve yeni şaraptan aldığı sevinçten fazla. 

Kilise, bu Hristiyan tapınmasıdır. Bu, suçlamaların, hırsızlıkların, yalanların ve kötülüğün ortasında Rab’be güvenen Tanrı merkezli bir kişidir. 

ÖFKEDEN ESENLİĞİ: 8.AYET 

Sonunda Mezmur yazarı sakinliyor ve Mezmurunu öfkeyle ya da intikam planlarıyla değil esenlik içerisinde bitiriyor. 

Esenlik içinde yatar uyurum, Çünkü yalnız sen, ya RAB, Güvenlik içinde tutarsın beni. 

Kilise, 1.ayetteki sıkıntılardan 8.ayetteki esenliğe kadar ne değişti? Bunun tek bir cevabı var: Tapınma... Sela. 

-Pastör David

MEZMUR 33

Kutsal Kitaplar’ınız yanınızdaysa Mezmur 33'ü açalım. Bugün Mezmurlar kitabından küçük bir seriye başlıyoruz. Tüm Mezmurları incelemeyeceğiz, bunun yerine Mezmurların her koşulda yüreklerimizde tapınmayla ilgili ne öğrettiğine bakacağız. Bireyler olarak bizler düşünceler, iradeler, duygular ve iç savaşlarla yaratılmış karmaşık insanlarız, ama aynı zamanda içimizde derinlerde bir yerde yaratılış amaçlarımızdan birini tanımlayan bir şeyle yaratıldık. İnsanların bu yönü durum ne olursa olsun, Tanrı ile derin, tatmin edici, gerçek bir ruhsal ilişkiye sahip olmamızı sağlar. Bununla birlikte, yanlış bir şekilde kullandığımızda hayatımızın kontrolden çıkmasına, bizi esaret altına sokmasına ve Tanrı ile ilişkimizi kesmesine neden olan da ayrıca bu yöndür. 

Yaşamımızın bu yönünü kimse elimizden alamaz. Dindar ya da dinsiz olalım, her zaman bu yönümüzü kullanıyoruz ve bu yaşamlarımızın gidişatını değiştiriyor. İnsanlığın bu yönüne: Tapınma denir. Biz küresel bir kilise olarak birçok yönden tapınmayla ilgili yaşam tarzını kaybettik ve bunu ilahilerle sınırlandırdık. Ancak bu ilahilerin amacı yaşamlarımıza şekil vermektir. Bu seri ile düzenli olarak hissettiğimiz bazı duygulara, hayatın iniş ve çıkışlarına bakacağız. Mezmurların bize, sıkıntılarımız yok olduğunda değil ama aksine bu sıkıntıların ortasında nasıl tapınmamız gerektiğini öğrettiğine bakacağız. Öfkeliyken, kederliyken, sevinç duyduğumuzda veya acı çektiğimizde Tanrı'ya nasıl tapınıyoruz? Mezmurlar bize Tanrı’yla ilgili tüm yaşamın en derin gerçeklerini öğretir. O'nun her durumda tapınılmaya layık olduğunu bize tekrar tekrar öğretir. 

Mezmurlar, Tanrı tarafından Sözünü, Karakterini ve sadakatini yüreklerimize kazımamız ve saklamamız için tasarlanmış tapınma ilahileridir. Bugünkü Mezmur ile umarım birincil olarak şu şeyi görebiliriz: Şartlar ne olursa olsun, Tanrı tapınmamıza layıktır. 

MEZMUR 33 

Ey doğru insanlar, RAB'be sevinçle haykırın! Dürüstlere O'nu övmek yaraşır. Lir çalarak RAB'be şükredin, On telli çenk eşliğinde O'nu ilahilerle övün. O'na yeni bir ezgi söyleyin, Sevinç çığlıklarıyla sazınızı konuşturun. Çünkü RAB'bin sözü doğrudur, Her işi sadakatle yapar. Doğruluğu, adaleti sever, RAB'bin sevgisi yeryüzünü doldurur. Gökler RAB'bin sözüyle, Gök cisimleri ağzından çıkan solukla yaratıldı. Deniz sularını bir araya toplar, Engin suları ambarlara depolar. Bütün yeryüzü RAB'den korksun, Dünyada yaşayan herkes O'na saygı duysun. Çünkü O söyleyince, her şey var oldu; O buyurunca, her şey belirdi. RAB ulusların planlarını bozar, Halkların tasarılarını boşa çıkarır. Ama RAB'bin planları sonsuza dek sürer, Yüreğindeki tasarılar kuşaklar boyunca değişmez. Ne mutlu Tanrısı RAB olan ulusa, Kendisi için seçtiği halka! RAB göklerden bakar,Bütün insanları görür. Oturduğu yerden, Yeryüzünde yaşayan herkesi gözler. Herkesin yüreğini yaratan, Yaptıkları her şeyi tartan O'dur. Ne büyük ordularıyla zafer kazanan kral var, Ne de büyük gücüyle kurtulan yiğit. Zafer için at boş bir umuttur, Büyük gücüne karşın kimseyi kurtaramaz. Ama RAB'bin gözü kendisinden korkanların, Sevgisine umut bağlayanların üzerindedir; Böylece onları ölümden kurtarır, Kıtlıkta yaşamalarını sağlar. Umudumuz RAB'dedir, Yardımcımız, kalkanımız O'dur. O'nda sevinç bulur yüreğimiz, Çünkü O'nun kutsal adına güveniriz. Madem umudumuz sende, Sevgin üzerimizde olsun, ya RAB! 

DÜRÜSTLERE O’NU ÖVMEK YARAŞIR (1-3.AYET): 

Ayet 1-5, doğru kişilere bir çağrı yaparak, spesifik bir cevap vermelerini ister. Mezmurlar boyunca doğru kişiler, hiç günah işlememiş olan kişiler değildir. Rab'bin onlarla bir antlaşma ilişkisine girdiği ve onları bağışladığı için doğru saydığı kişilerdir. Bu nedenle, günümüzde doğru kişiler, Tanrı'nın Mesih aracılığıyla kurduğu antlaşmaya göre, Tanrı’yla iman yoluyla aynı ilişkiye girmiş olanlardır. 

Kutsal Kitap, İsa'ya iman eden herkesi şöyle çağırır: Doğrular, Azizler, Kutsallar, Sevgililer ve Seçilmişler. Bu nedenle bir sonraki buyruğu işittiğimizde haklı olarak, bu çağrının doğrudan bize verildiğini düşünebiliriz. 

Ey doğru insanlar, dürüstlere O'nu övmek yaraşır. RAB'be şükredin, 

Hristiyanlara yapılan çağrı Rab’bi yüceltmektir. Durum ne olursa olsun, hislerimize rağmen, acılarımıza rağmen, zorluklara rağmen Rab’bi yüceltmeliyiz. Yüreklerimizden sadece tek bir doğru cevap gelmelidir ve oda Tapınmadır. Bir kişinin giydiği kıyafet ona mükemmel bir şekilde uyduğunda, bu kıyafet sana çok yakışmış demediniz mi. Ya da birisi kişiliğine ya da yeteneklerine göre uygun mükemmel bir iş bulduğunda, bunun için yaratıldıklarını söylemediniz mi. Bu nadir gerçekleşir, ancak bazen her şeyin bir anlam ifade ettiği, kısa bir an için hayatımın amacı bu, bunun için yaratılmışım dediğiniz anlar vardır. 

Mezmur yazarı bize bu gerçeği aktarmaya çalışıyor. Dürüstlere O’nu övmek yakışır ya da size bundan daha iyi yaraşacak şey yoktur ya da yetenekleriniz, becerileriniz veya duygularınız Tanrı'ya Tapınmak için yaratılmıştır. Kilise, Tanrı'ya tapınmak kilisenin iyi görünmesini sağlar ve daha da önemlisi Tanrı'nın iyi görünmesini sağlar. Tapınma ve Övgü kiliseye yaraşır. Bu nedenle ilahiler söyleyin, sevinçle haykırın, müzik yapın, yeteneğinizi ve Tanrı'nın bir amaç için yarattığı ruhunuzu kullanın. 

Peki tapınmayı nasıl tanımlıyoruz? Hristiyan tapınması, yalnızca O'nun hak ettiği hayranlığı, övgüyü ve yüceliği Tanrı'ya vermenin hem bir davranışı hem de eylemidir. Tapınma eylemi en iyi şekilde kişinin kendini bir şeye veya bir başkasına özverili olarak sunmasıdır. Yüreğinizi, güveninizi, sevginizi, ailenizi, ilişkilerinizi, işinizi veya güvenliğinizi Tanrı'ya teslim etmektir. Tapınma, bir görev olduğu için değil ama Tanrı’ya güvendiğimiz için gerçekleşir. Hristiyan yaşamında Tanrı’ya tapınmaktan, Tanrı’yı sevmekten, Tanrı’ya güvenmekten ve sadece O’nda sevinç bulmaktan daha anlamlı bir şey yoktur. Ama sadece Hristiyanlar tapınmaz, herkes tapınır. Etrafınıza bakın, herkes kendisinden daha büyük bir şeyi arar, putlaştırır ve tapınır. Bazıları için bu başka tanrılardır, bazıları için paradır, bazıları için kendileri, güç, ülkeleri, etnik kökenleri, dinleri, eşleri, arzuları ya da yolculuklarıdır. Ama herkesin yüreğinde Tanrı’yı arayan bir boşluk vardır. Bir Pastör, tapınmanın insanlığımızın bir parçası olduğunu söylemişti. Bunu durduramayız, sadece yönlendirebiliriz. Bunu kapatılamayan sadece başka bir kovaya koyabileceğimiz bir su hortumu olduğunu düşünün. 

Mezmur yazarı bizleri tapınmamızı durdurmaya çağırmıyor. Yüreklerimizi, ruhlarımızı, düşüncelerimizi ve gücümüzü hak eden tek Kişiye yönlendirmeye çağırıyor. Kilise, Tanrı hayatımızın amacı olduğunda ve yaptığımız her şeyin tüm yüceliği O'na gittiğinde, yaşam anlam kazanmaya başlar çünkü bunları olması gereken şekilde kullanırız. Öyleyse neden Tanrı'ya tapınmalıyız? Kendi yaşamımı iyileştiren kişinin ben olduğumu düşünüyorum bunu neden yapayım, neden çok fazla acı çektiğim için mi, neden beni duymayacağını düşündüğüm için mi. 

Mezmurlardan bazılarını incelemeye başladığımızda, özellikle bu Mezmur neden her koşulda yalnızca Tanrı'nın tapınmamızı hak ettiği konusunda önemli bir temel oluşturur. 

İYİ YARATICIYA TAPININ:5-9 

Tanrı tapınmamıza layıktır çünkü O dürüsttür ve tüm işlerinde güvenilirdir. Tanrı tapınmamıza layıktır çünkü doğruluğu ve adaleti sever. Şöyle denilmişti, “Kahramanlarınızla tanışmayın”. Neden? “Çünkü düşündüğünüz gibi çıkmayacaklar”. Sahte tanrılara tapınmanın trajedilerinden biri, sizi hayal kırıklığına uğratmalarıdır. Daha fazlasını isterler ve sizi esaret altına sokarlar. 

Mezmur 115:4-8 “Oysa onların putları altın ve gümüşten yapılmış, İnsan elinin eseridir. Ağızları var, konuşmazlar, Gözleri var, görmezler, Kulakları var, duymazlar, Burunları var, koku almazlar, Elleri var, hissetmezler, Ayakları var, yürümezler, Boğazlarından ses çıkmaz. Onları yapan, onlara güvenen herkes Onlar gibi olacak!” 

Sahte tanrılara tapınmak sizi onlar gibi boş bir hale getirir. Yaşamın gerçek güzelliklerine karşı kör olursunuz. Ama bunun aksi Rab’bimiz için geçerlidir. O’nu daha fazla tanıdıkça, her şeye layık olduğunu daha fazla anlarsınız. Tüm işleri doğrudur ve güvenilirdir. Yüreğinizi O’na verdiğinizde, kalbinizi boşaltmaz aksine doldurur. Kilise, Tanrı sadece doğru ve adil şeyler yapmaz, ayrıca doğruluğu ve adaleti SEVER. Bu özellikler sadece Tanrı’dan geldiği için var olmuştur. 

Peki bu ne anlama geliyor? O’nun güvenilir olduğu anlamına geliyor. Yaşamdaki amacınız ve temeliniz O’nun üzerine kurulu olduğunda, sonunu göremeseniz de her şeyi iyi ve doğru yapacağına güvenebilirsiniz. Tanrı tapınmamıza layıktır çünkü bizi yarattı ve bizi yaratma amacını biliyor. Kafanızı yukarı kaldırıp trilyonlarca yıldıza baktığınızda ve ne kadar küçük olduğunuzu fark ettiğinizde, hiç “ben kimim” diye sormadınız mı? 

Kilise, gökler yaşamımıza anlam kazandırmak için yaratılmadı. Galaksilerin devasalığı bizimle ilgili değildir. Gökler Tanrı’nın yüceliğini deklare etmek için yaratılmıştır. Yeri ve göğü yarattı ve nefesiyle göklerin içini doldurdu. Tanrı tapınmamıza layıktır çünkü bu gezegeni ve milyonlarca yıldızı yörüngede tutar, dalgaları dizginler, geyiklerin doğum yapmasını sağlar, meyveler üretecek tohumlar üretir ve ciğerlerinize nefes üfler. Tanrı tapınmamıza layıktır çünkü O iyidir, çünkü O yaratıcıdır. 

KRALA TAPININ: 10-19 

Tanrı tapınmamıza layıktır çünkü her şeyi kontrol eder. “RAB ulusların planlarını bozar, Halkların tasarılarını boşa çıkarır. Ama RAB'bin planları sonsuza dek sürer, Yüreğindeki tasarılar kuşaklar boyunca değişmez”. 

Tüm yeryüzünde egemen olan tek kişi Tanrı’dır ve fırtınada tutunabileceğimiz tek direktir. Yaşam zaman zaman kırılgan, yozlaşmış ve kontrolden çıkmış gibi görünebilir. Fakat Tanrı’nın planları asla bozulmaz. Kilise, Tanrı asla bir B planı yapmamıştır. Dünyanın tüm büyük güçleri birleşebilir ve bizi yenme planları yapabilir. Fakat Tanrı onlara izin vermedikçe parmaklarını bile kaldıramazlar. Rab insanların planlarını boşa çıkarır. 

Kilise, İsa Mesih kendisiyle ilgili binlerce yıl önce yazılmış üç yüzden fazla peygamberlik sözünü yerine getirmiştir. Eğer bunlar Tanrı tarafından planlanmadıysa, bunu nasıl yapabildi. Tanrı tapınmamıza layıktır çünkü O tamamen nihai egemenliğe ve kontrole sahiptir. Hiçkimse ya da hiçbir şey planlarını bozamaz. Kilise, banka hesaplarına güvenmeniz sizi yarı yolda bırakacaktır. Politik bir göreve seçilecek kişilere güvenmeniz sizi hayal kırıklığına uğratacaktır. Kendi gücünüze güvenmeniz boşunadır. Fakat sizi kurtarması, koruması ve yönlendirmesi için Tanrı’ya güvenmeniz sizi asla hayal kırıklığına uğratmayacaktır. 

“Ne büyük ordularıyla zafer kazanan kral var, Ne de büyük gücüyle kurtulan yiğit. Zafer için at boş bir umuttur, Büyük gücüne karşın kimseyi kurtaramaz”. “Ama RAB'bin gözü kendisinden korkanların, Sevgisine umut bağlayanların üzerindedir; Böylece onları ölümden kurtarır, Kıtlıkta yaşamalarını sağlar”. 

Kilise, Tanrı tapınmamıza layıktır çünkü bizi kötülükten kurtarabilecek güçte olan tek kişi O’dur. Tanrı savaş atının var olmadığını ya da büyük orduların var olmadığını söylemez. Ama aksine kurtaranın savaş atı değil, Tanrı olduğunu söyler. Her durumda Tanrı’ya sığınır, güvenir, arar ve yardımını ve bereketini isteriz, çünkü her gün her küçük detayın arkasında Tanrı vardır. Tapınma Hristiyana yaraşır çünkü Hristiyan her şeyde Tanrı'yı kaynak, destekçi ve amaç olarak görür. 

Romalılar 11:36 “Her şeyin kaynağı O'dur; her şey O'nun aracılığıyla ve O'nun için var oldu. O'na sonsuza dek yücelik olsun! Amin." 

DÜRÜSTLERE TAPINMA YARAŞIR: 20-22 

1) Hristiyanlar bu yüzden tapınır. Bu yüzden Tanrı her durumda tapınılmaya layıktır deriz. 

2) Hristiyanlar, her şey iyi olduğunda Tanrı’ya tapınır çünkü bütün iyiliğin Tanrı’dan geldiğini biliriz. Tanrı, sevincimizdeki yüceliği ve iyi şeylerden bulduğumuz tatmini hak eder. 

3) Hristiyanlar tapınır çünkü her şey kötü olduğunda, Tanrı’nın bizi kurtarabileceğini ve kötülüğü bizim iyiliğimiz için kullanabileceğini biliriz. 

Mezmur 33 şöyle bitiyor, “ Umudumuz RAB'dedir, Yardımcımız, kalkanımız O'dur. O'nda sevinç bulur yüreğimiz, Çünkü O'nun kutsal adına güveniriz. Madem umudumuz sende, Sevgin üzerimizde olsun, ya RAB!” 

Tapınan bir Hristiyan mutlu bir Hristiyandır. Sorunlarımız olmadığı için değil, çünkü yaşamı, amacı, tatmini ve sevinci Tanrı’dan bulduğumuz için. Kilise, bütün durumlara karşı verebileceğimiz en doğru cevap Tanrı’ya adanmaktan geçer. Ellerimizi göğe kaldırıp Tanrı’nın bizimle olduğuna güveniriz. 

SONUÇ: 

Acı çekiyorsanız Tanrı’ya öfkelenmekle ayartılabilirsiniz. Fakat bu tepkiniz sizi kurtarabilecek Tek kişiyi yaşamınızdan kaldırır. Bugün O’na tapınarak karşısına gelin. Bugün yaşamın keyfini çıkarıyor ve Tanrı’ya ihtiyacınız olmadığını düşünüyor olabilirsiniz ama bu sizi en başta bereketleyen kişiyi unuttuğunuz anlamına gelir. Bugün O’na tapınarak karşısına gelin. Bugün durum ne olursa olsun, yüreklerimizi Tanrı’ya çevirelim ve tek doğru cevabı verelim, RAB sen tapınılmaya layıksın. 

- Pastör David

İnsanlar Nasıl Değİşİr?

Bugün yeni bir şey deneyeceğiz ve her ay bu kilisenin öğreti programının düzenli bir parçası haline getirmeye çalışacağız. Biz bir kilise olarak genelde Kutsal Kitap’tan bir kitap ya da bölüm seçeriz ve sonra ayet ayet bunu inceleriz öyle ki Kutsal Kitap’ın tümünü ve içeriğini iyice anlayalım. Bununla birlikte her ay spesifik bir konu seçeceğiz ve Kutsal Kitap’ın bir bütün olarak bu konuyla ilgili ne dediğini anlamaya çalışacağız. 

Bugünün konusu Hristiyan yaşamında en çok ihtiyacımız olan araçlardan biridir ve kendimiz, evliliklerimiz, ailelerimiz, arkadaşlarımız ya da kiliselerimiz için çalışabileceğimiz en yararlı pratik konulardan biri olacaktır. Bugünün konusu “İnsanlar Nasıl Değişir”. Başlamadan önce Kutsal Yazılar’dan 3 bölüm okuyacağız. Rab’bimizin Sözlerine kulak verin kardeşler. 

EFESLİLER 2: 1-5 

Sizler bir zamanlar içinde yaşadığınız suçlardan ve günahlardan ötürü ölüydünüz. Bu dünyanın gidişine ve havadaki hükümranlığın egemenine, yani söz dinlemeyen insanlarda şimdi etkin olan ruha uymaktaydınız. Bir zamanlar hepimiz böyle insanların arasında, benliğin ve aklın isteklerini yerine getirerek benliğimizin tutkularına göre yaşıyorduk. Doğal olarak ötekiler gibi biz de gazap çocuklarıydık. Ama merhameti bol olan Tanrı bizi çok sevdiği için, suçlarımızdan ötürü ölü olduğumuz halde, bizi Mesih'le birlikte yaşama kavuşturdu. O'nun lütfuyla kurtuldunuz. 

HEZEKİEL 11:19-20 

Onlara tek bir yürek vereceğim, içlerine yeni bir ruh koyacağım. İçlerindeki taş yüreği çıkarıp onlara etten bir yürek vereceğim. O zaman kurallarımı izleyecek, ilkelerime uymaya özen gösterecekler. Onlar halkım olacak, ben de onların Tanrısı olacağım. 

2.KORİNTLİLER 5:17-21: 

Bir kimse Mesih'teyse, yeni yaratıktır; eski şeyler geçmiş, her şey yeni olmuştur. Bunların hepsi Tanrı'dandır. Tanrı, Mesih aracılığıyla bizi kendisiyle barıştırdı ve bize barıştırma görevini verdi. Şöyle ki Tanrı, insanların suçlarını saymayarak dünyayı Mesih'te kendisiyle barıştırdı ve barıştırma sözünü bize emanet etti. Böylece, Tanrı aracılığımızla çağrıda bulunuyormuş gibi Mesih'in adına elçilik ediyor, O'nun adına yalvarıyoruz: Tanrı'yla barışın. Tanrı, günahı bilmeyen Mesih'i bizim için günah sunusu yaptı. Öyle ki, Mesih sayesinde Tanrı'nın doğruluğu olalım. 

GİRİŞ: 

Değişim, Hristiyanlar olarak hepimizin istediğimiz bir şeydir. Bizde ve başkalarında olmasını isteriz. Evliliklerimizde, çocuklarımızda, kiliselerimizde ve şehrimizde olmasını arzularız. Bugün başlarken şunu cesurca deklare etmek isterim. Kim olursanız olun, DEĞİŞEBİLİRSİNİZ! Evlilikleriniz değişebilir, çocuklarınız değişebilir, bu kilise değişebilir ve bu şehirde değişebilir. Neden? Çünkü Mesih bunu mümkün kılmak için ölmüştür. Bugün sorduğumuz soru “insanlar değişebilir mi” değildir. Bugünkü soru İnsanlar nasıl değişir ve başkalarını değiştirmedeki sorumluluğumuz nedir? 

HEPİMİZİN DEĞİŞİME İHTİYACI VARDIR (Günahkar Doğa): 

İlk olarak kurmamız gereken temel hepimizin değişmeye ihtiyacı olduğudur. Hepimiz değişmesi gereken şeylerle mücadele ediyoruz. Bazılarının bundan dolayı canı sıkılıyor ve bazıları da bunu reddediyor. Fakat gerçek şu ki, hepimizin değişmeye ihtiyacı var. Her kişinin değişmeye ihtiyacı olduğunu iki sebebi vardır. Birincisi çünkü Tanrı bizi bir amaç için yarattı ve ikincisi günah zarar ve ölüm getirir. 

Yaratılış 2, Tanrı’nın başlangıçta insanı kendi benzeyişinde, erkek ve kadın olarak iyi bir şekilde yarattığını söylüyor. Bu, değişime ihtiyaç olmadığı anlamına gelir. Yaşayış biçimleri, sevgileri ve işleri iyiydi. Ancak Tanrı’nın iyi tasarısına, kurallarına, buyruklarına ve amacına itaat etmek yerine insanlık Tanrı’ya karşı günah işledi ve O’na itaatsizlik etti. Doğru olduklarını düşündükleri şeyi yaptılar. Buna günah diyoruz. Adem’in orijinal günahından beri hepimiz Tanrı’yla olan ilişkimizi kaybettik ve Adem’in günahlı doğasını miras aldık. 

Romalılar 5:12 “Günah bir insan aracılığıyla, ölüm de günah aracılığıyla dünyaya girdi. Böylece ölüm bütün insanlara yayıldı. Çünkü hepsi günah işledi.” 

Bu sabah okuduğumuz ilk ayet şöyle dedi: Efesliler 2:1-3 “Sizler bir zamanlar içinde yaşadığınız suçlardan ve günahlardan ötürü ölüydünüz. Bu dünyanın gidişine ve havadaki hükümranlığın egemenine, yani söz dinlemeyen insanlarda şimdi etkin olan ruha uymaktaydınız. Bir zamanlar hepimiz böyle insanların arasında, benliğin ve aklın isteklerini yerine getirerek benliğimizin tutkularına göre yaşıyorduk. Doğal olarak ötekiler gibi biz de gazap çocuklarıydık.” 

Bu ve benzeri ayetler bizlere günahın kültürel, etnik ya da sonradan gelişen bir şey olduğunu değil aksine insanın doğasında olan bir problem olduğunu işaret eder. İnsanlık tarih boyunca eğer daha iyi bir eğitime, sisteme, daha fazla paraya, yiyeceğe veya yasalara sahip olursak insanlığın problemini çözebileceğimizi söyledi. 

Şimdi geçmişe kıyasla daha fazla paraya, eğitime, sisteme, yasalara ve yiyeceğe sahip olduğumuz halde hala insanlığın sorununu çözmeye yaklaşamadık bile. Çünkü içimizdeki doğanın sorununu görmezden geldik. Eğer içimizdeki açgözlülük sorununu çözmezsek daha fazla para bize yardım etmeyecektir. 

Bütün bunların anlamı şudur; her birimizin, yaşımız ya da yetişme tarzımız, kültürümüz ya da dinimiz ne olursa olsun temelden bir değişime ihtiyacı vardır. Kutsal Kitap bize ne zaman ve nerede doğduysak doğalım günahlı bir doğayla doğduğumuzu söyler. Günah işlememizin sebebi dış etkenler değildir aksine bu hepimizin yüreğindeki problemden kaynaklanır. 

Bizler hala Tanrı’nın benzeyişinde yaratılmış insanlarız ve bu yüzden bir değere, güzelliğe ve yaratıcılığa sahibiz. Ancak aynı zamanda günah yüzünden bozulmuş bir doğaya da sahibiz. Şimdi, doğamızın günahlı olduğunu fark etmemiz gerekir ancak şu an olduğumuzdan daha kötü halede gelebiliriz. Yetişme tarzımız, yasalar ve yasaların cezaları elbette önemlidir çünkü günahkar olsak bile günah bazı yasaların cezalandırmasıyla sınırlandırılabilir. Bu yasalar bizi değiştirmez ya da kurtaramaz ama bizleri koruyabilir. Bununla birlikte Hristiyanlar olarak sadece korunmak istemiyoruz. Korunmak istesek de aynı zamanda yüreklerimizin değişmesini arzuluyoruz. Kabul etsek de etmesek de bazı insanların diğerlerine göre daha fazla günah işlemesinin sebebi doğamızla ilgili değil ama fırsatlarla ilgilidir. 

Genç bir adam, bir arkadaşını yargılayarak şöyle demiş “Zina işlemedim ve pak bir şekilde kaldım ama senin böyle şeyler yapman beni şok etti”. Sonra arkadaşı kendisine eğer güzel bir kadınla aynı fırsatı yakalasaydı ve yakalanmayacağını bilseydi aynısını yapıp yapmayacağını sormuş. Genç adam çekinerek “muhtemelen yapardım” cevabını vermiş. Arkadaşı da ona dönüp şöyle demiş, ikimizde yüreğimizde zina işledik. 

Yakup 1:14 “Herkes kendi arzularıyla sürüklenip aldanarak ayartılır. Sonra arzu gebe kalır ve günah doğurur. Günah olgunlaşınca da ölüm getirir.” 

Bu bize ne anlatıyor? Bu bize en büyük sorunumuzun etrafımızdaki dünya ya da şeytan değil aksine yüreklerimizin durumu olduğunu anlatıyor. Hepimizin değişmeye ihtiyacı olmasının ilk sebebi içten içe yozlaşmış olmamızdır. Ama ikinci sebep Tanrı’nın bizi kendisine tekrar gelmeye çağırmasıdır. En büyük problem Tanrı’dan ayrı yaşamaya, Tanrı’dan ayrı değişmeye ve başkalarını da Tanrı’dan ayrı bir şekilde değiştirmeye çalıştığımız gurur günahıdır. Düşmanın savaşı kazanabilmesinin en kolay yollarından biri odağınızı başka bir yere çevirmektir. Dikkatiniz dağılmışken sizi beklenmedik bir saldırıyla yener. 

Eğer düşmanımız sadece dış etkenlere odaklanmamıza sebep oluyorsa tıpkı sigara, küfürbaz bir dil ya da öfke gibi o zaman yüreğimizdeki asıl sorunu görmezden geleceğiz ve savaşı kaybedeceğiz. 

MÜJDE İNSANLARI DEĞİŞTİRİR (Değişim Aracı): 

Öyleyse eğer problem yürekten kaynaklıysa, insanlar nasıl değişebilir? Birkaç ay önce çocuklarım birbirleriyle tartışıyorlardı ve hemen onlara durmalarını söyledim. Sonrasında şunu ekledim, hatta hayatınızın geri kalanında bunu durdurun, sonra eşime göz kırptım ve bu sorunu sonsuza kadar çözdüğümüze çok sevindim dedim. Kimsenin bu kadar kolay değişmediğini hepimiz biliyoruz ama tarih boyunca insanların çeşitli şekillerde değişiklik yapmaya çalıştıklarını görüyoruz: İnsanlar güç, eğitim, sistemler veya dışarıdan destek denediler ancak en derin değişim ancak kurtuluş yoluyla olur. 

Evimizde, kilisemizde veya evliliğimizde dünyamızın yozlaştığını gördüğümüzde, değişimi görmek isteriz ancak çoğu zaman yanlış araçlar kullanırız ve bunu yanlış şekillerde uygularız ve en iyi ihtimalle geçici bir değişim veya itaatkar köleler elde ederiz. Yardıma ihtiyacı olan bir arkadaşınızı gördüğünüzde onu bir noktaya kadar değişmeye zorlayabileceğinizi, daha iyi kararlar vermesi için ona eğitim verebileceğinizi, hatta tüm sıkıntılarından kurtarmaya çalışabileceğimizi biliyoruz. Ama yüreği değişmedikçe kalıcı bir değişimde göremezsiniz. Kilise, kişisel veya başkalarının değişimini ararken yüreğe odaklanmalıyız. 

İsa bunu şöyle açıkladı Luka 6:43-45 “İyi ağaç kötü meyve, kötü ağaç da iyi meyve vermez. Her ağaç meyvesinden tanınır. Dikenli bitkilerden incir toplanmaz, çalılardan üzüm devşirilmez. İyi insan yüreğindeki iyilik hazinesinden iyilik, kötü insan içindeki kötülük hazinesinden kötülük çıkarır. İnsanın ağzı, yüreğinden taşanı söyler.” 

Bizim ya da onların dışarıdan kaynaklanan bir sorundan ziyade bir yürek ve doğa sorunumuz olduğunu anladıktan sonra gerçek çözümü bulmaya başlayabiliriz. Kilise, gerçek sorunumuz doğamız veya yüreğimiz ise, bizi değiştirmeye yetecek kadar güçlü tek gerçek çözüm Tanrı'dır. Bu nedenle kurtuluşa ihtiyacımız olduğunu bilen Tanrı, günahımızın neden olduğu ayrılıktan ve zarardan bizi kurtarmak için öğretmenler ya da yaşam koçları değil kurtarıcı İsa Mesih’i gönderdi. 

Yuhanna 3:16-17 “Çünkü Tanrı dünyayı o kadar çok sevdi ki, biricik Oğlu'nu verdi. Öyle ki, O'na iman edenlerin hiçbiri mahvolmasın, hepsi sonsuz yaşama kavuşsun. Tanrı, Oğlu'nu dünyayı yargılamak için göndermedi, dünya O'nun aracılığıyla kurtulsun diye gönderdi.” 

İsa doğduğunda, Matta 1:21'de bir melek şöyle dedi: “Meryem bir oğul doğuracak. Adını İsa koyacaksın. Çünkü halkını günahlarından O kurtaracak.” Göklerin altında bizi değiştirebilecek tek şey İsa Mesih’in müjdesidir. Müjde şudur: Tanrı, kendimizi değiştiremeyeceğimizi veya O'na geri dönemeyeceğimizi bilerek, bize İsa Mesih aracılığıyla geldi. 

İsa, Tanrı'nın merhamet eylemi olarak isteyerek sizin ve benim gibi günahkarların yerine bir günahkar gibi çarmıha gerildi. İsa günahın sonuçlarına katlandı ve bizim yerimize öldü öyle ki bağışlanabilelim ve Tanrı’nın içimizde bizi değiştirmesine sahip olabilelim. 

Pavlus, Romalılar 1:16a’da şöyle diyor “Çünkü Müjde'den utanmıyorum. Müjde iman eden herkesin kurtuluşu için Tanrı gücüdür” 

İsa'nın bizim için, öfkem, gururum ve şehvetim için öldüğüne iman ettiğimizde ve Tanrı'dan bağışlanma istediğimizde Tanrı, İsa aracılığıyla Ruhunu bizden günahlı yüreğimizi alıp içimize yeni bir yürek koyması için gönderir. 

Hezekiel 11:19-20 “Onlara tek bir yürek vereceğim, içlerine yeni bir ruh koyacağım. İçlerindeki taş yüreği çıkarıp onlara etten bir yürek vereceğim. O zaman kurallarımı izleyecek, ilkelerime uymaya özen gösterecekler. Onlar halkım olacak, ben de onların Tanrısı olacağım.” 

Kilise, gerçek değişim Müjdeyi yüreklerimizi değiştirmek için bir araç olarak kullandığımızda herkes için gelebilir. 

KİLİSE TANRI’NIN LÜTUF ARACIDIR (Kurtuluş) 

Öyleyse insanların değişmesinin tek yolu Tanrı'nın gücü ise, kendimizi veya başkalarını değiştirmekteki sorumluluğumuz nedir? Kendimizde veya başkalarında değişimi görmenin birincil sorumluluğu, Müjde'nin gerçeğine inanmak ve uygulamaktır. Şimdi Müjde'nin bu uygulamasını pratik hale getirmek için 3 yöne bakalım: Düzeltme, Teşvik ve Dua. 

Düzeltme: Bir kardeş öfkeyle bağırırsa, bizim sorumluluğumuz onların düzeltilmesini ve incitebilecekleri kişilerin korunmasını istemektir. Önce onları bir kenara çekeriz ve tepkilerinin yanlış ve bir Hristiyan’a uygun olmadığına inandığımızı gizlice söylemeye çalışırız. Daha sonra yüreklerinde böyle bir öfkeye neden olan sorunları bulmaya çalışırız. Günahın günah olduğunu açıkça söyleriz ve bunun yol açtığı zararı ciddiye alırız. Günahın hoş görülmemesi gerektiğini ve Tanrı'nın gazabını hak ettiğini birbirimize hatırlatırız. Bununla birlikte, kardeşlerimize umut ve bağışlanma olduğunu da hatırlatırız çünkü İsa bizim günahımızın cezasını çekmek üzere öldü. 

Burası sadece düzeltmeyi değil, aynı zamanda kardeşlerimizi teşvik etmeyi de istediğimiz yerdir. Öfkeyle dolu eski hayatımızın Mesih'le birlikte öldüğünü ve eskiden öfkeli olsak da Mesih'te artık sabırlı ve hatta bizi incitenlere karşı sevgi dolu olabileceğimizi hatırlatırız. Sonra günaha işaret etmeye ve onlara bağışlanmaları için çarmıhı gösterdikten sonra, onlara ölüm yerine yaşamı almaya teşvik etmeye çalışırız. Öfke yerine sevgiyi gösteririz ve sonrasında onlarla zamanımızı dua ederek Tanrı'dan yüreklerini değiştirmesini, günahlarını bağışlamasını ve bu olaya karışmış diğer kişiler için dua etmesini isteyerek bitiririz. 

Onlarla birlikte dua eder, öğüt verir ve çarmıhın gücüne inanmalarını sağlamak için gerektiği kadar zaman harcarız. İsa'nın sadece onları öfkeden bağışlamak için değil, aynı zamanda onları öfkeden kurtarmak için öldüğünü onlara tekrar tekrar hatırlatırız. Bu, hızlıca gerçekleşen bir düzeltme süreci değildir ve daha fazla zaman alır ve durumu tamamen görmezden gelmekten daha zordur, ancak değişime neden olur. 

2 Korintliler 5:17-18a, “Bir kimse Mesih'teyse, yeni yaratıktır; eski şeyler geçmiş, her şey yeni olmuştur. Bunların hepsi Tanrı'dandır. Tanrı, Mesih aracılığıyla bizi kendisiyle barıştırdı ve bize barıştırma görevini verdi.” 

Müjde’nin amacı bizi Tanrı'yı götürmektir. Bu nedenle bizim veya başkaları için amacımız, kendimizi Tanrı'ya yaklaşmaya yeterli bir biçimde düzeltmek değildir. Günahkarlar olduğumuzu ve yardıma ihtiyacımız olduğunu itiraf etmek ve Tanrı'dan bizi adil bir şekilde kurtarmasını istemektir. Kilise, İsa'ya iman eden herkes değişecektir ve ne kadar çok iman ederseniz o kadar çok değişirsiniz. Kardeşlerimizin günahla mücadele ettiğini gördüğümüzde bizim sorumluluğumuz onlara İsa'yı işaret etmektir. 

2 Korintliler 18b-20a “Bize barıştırma görevini verdi. Şöyle ki Tanrı, insanların suçlarını saymayarak dünyayı Mesih'te kendisiyle barıştırdı ve barıştırma sözünü bize emanet etti. Böylece, Tanrı aracılığımızla çağrıda bulunuyormuş gibi Mesih'in adına elçilik ediyor, O'nun adına yalvarıyoruz:” 

Kilise durum şudur: Tanrı bizi insanları kurtarmak için değil, insanları Tek ve biricik Kurtarıcı'ya götürmek için kullanır! Bizim sorumluluğumuz, Müjde’yi birbirimize anlatmaktır. Müjde’nin gerçeklerini birbirimize hatırlatmak ve Tanrı'nın her şeyi değiştirebileceğine inanmaktır. İsa'nın bizi kurtardığına inanmak iman gerektirir ama aynı zamanda İsa'nın birbirimizi kurtardığına inanmak da iman gerektirir. 

Müjde'nin bizim için olduğuna iman eden bir kilise olalım. Tanrı'nın İsa aracılığıyla günahkarları kurtardığına ve değiştirdiğine iman edelim. Ama ayrıca biz de bu Müjde'yi herkese vaaz edelim ki onlar da kurtulabilsinler. 

DUA: 

Bugün Tanrı bu radikal gerçeklerle ilgili gözlerinizi ilk defa açıyorsa, buna cevap vermeniz için size bir fırsat veriyoruz. Günahlarınızdan dolayı Tanrı’nın sizi bağışlamasını ve yüreğinizin radikal bir biçimde değişmesini istiyorsanız benimle birlikte dua edin. Rab İsa, uzun zamandır günahlarımız için bahaneler bulduk ama şimdi bir günahkar olduğumu ve kendimi kurtaramayacağımı görüyorum ya Rab. Tanrım bugün İsa Mesih’e iman ediyorum ve alçakgönüllü bir şekilde bağışlanmak istiyorum. Rab İsam, günahlarımı ve hak ettiğim Tanrı’nın gazabını sırtlandığın için sana şükrediyorum. Sözünün gerçek olduğuna iman ediyorum ve senden beni Ruh’unla değiştirmeni istiyorum Göksel Babamız. Yüreğimi günahtan arındır. İsa Mesih’in adıyla-amin 

-Pastör David

Yahuda 24-25

Kutsal Kitap’larınız yanınızdaysa Yahuda 1:24-25'i açalım. Bugün Yahuda kitabıyla ilgili vaaz serimizi bitiriyoruz. Bir hatırlatma olarak, bu seriye insanların genellikle gelecek ihtimalleri ve potansiyelleri göze aldığı yeni yılda başladık. Ama kilisede gelecekte olabilecek şeylere bakmak yerine, geriye dönüp kiliseyi kalıcı bir kilise yapan şeyin ne olduğuna bakmak istedim. Bu kilise için umudumuz, nesiller boyu kalıcı olması, denenmelerde sadık kalması, öğrenciler yetiştirmesi, şehrini sevmesi ve en önemlisi Tanrı;’yı yüceltmesidir. 

Yahuda, bu mektubu savaşla ya da düşmanlarla yok olma tehdidi altında değil ama sahte öğretilerle özü yok olma tehdidi altında bir kiliseye yazdı. Yahuda'nın kiliseye yazdığı mektup, sahte dinlerden uzaklaşmak için bir uyarıydı, ama aynı zamanda “azizlere bir kez verilmiş” imanda mücadele etmek için bir teşvikti. İsa Mesih'in Müjdesi'nin gerçeği için mücadele etmek amacıyla yazılmıştı. İsa yol, gerçek ve yaşam benim, kimse benim aracılığım olmadan Tanrı'ya ulaşamaz dedi. Bu, İsa'ya olan imanımız dışında Tanrı ile hiçbir ilişkimiz olmadığı anlamına gelir. 

Kilise, Hristiyanlıkla ilgili en harika şey Tanrı'nın Kendisidir. Eğer O'nu kaybedersek Hristiyanlığı kaybederiz. Bu nedenle saldırı altında olan tek şey Müjde’ye olan inancımızdır. İmanımız için mücadele etmek zordur. Günahın ayartısıyla, inançsızlıkla, yüreklerimizin sertleşmesiyle ya da yollarımızdan dönmeyle mücadele etmek zordur. Hristiyanlık zordur. Bu günahkar dünyada Tanrı için yaşamak zordur. Dünya Tanrı'yı reddettiğinde iman etmek zordur. Günahın zevklerine hayır demek zordur. Kimse bakmadığında bile güç, kuvvet, dayanıklılık ve güvenilirlik gerektirir ve Yahuda kiliseyi mücadele etmeye ve savaşmaya çağırıyor. 

İsa Matta 7:14’de şöyle dedi: “Dar kapıdan girin. Çünkü yıkıma götüren kapı geniş ve yol enlidir. Bu kapıdan girenler çoktur. Oysa yaşama götüren kapı dar, yol da çetindir. Bu yolu bulanlar azdır.” 

Hristiyanlık hassas kimseler ya da yeni bir şey isteyenler için değil, dünyaya, benliğe ve şeytana karşı savaşacak olan güçlü ve dayanıklı kişiler içindir. Bir pastör, “Gerçek Hristiyanlık denediğiniz ve hoşunuza gittiğini fark ettiğiniz şey değildir, zar zor bulduğunuz ve denemediğiniz bir şeydir” dedi. Kilise biz Hristiyanlar olarak güçlü olmaya çağrıldık. Ama Müslümanlar gibi imanın 5 şartını yerine getirerek değil, Yahudiler gibi doğruluğumuzu kazanarak değil, Hindular gibi Ruhsal özgürlük arayarak değil ya da Budistler gibi kendimizi disipline ederek değil, ama İsa’nın kurtuluşumuz için her şeyi yapması aracılığıyla alçakgönüllülükle Tanrı’ya inanarak güçlü olmaya çağırıldık. 

Yahuda bize günaha düşmenin ne kadar kolay olduğunu, kendi dinlerimizi oluşturmanın, dünyanın peşinden gitmenin ve ayartılmanın ne kadar basit olduğunu gösterdi. Fakat şimdi mektubunu bitirirken daha güçlü olmamızı değil ama imanımızı ilan ederek kapatıyor. Mücadelenin ortasında, savaş hala şiddetle devam ederken, Yahuda mektubunu sizin ve benim gibi insanları kurtarabilecek tek kişi olan Tanrı’ya tapınarak bitiriyor? Gelin bu harika doksolojiyi dinleyelim: 

Yahuda'nın son teşviki, kendine odaklı veya kilise odaklı değil, Tanrı odaklıdır. 

YAHUDA 24:25 

Kurtarıcımız tek Tanrı, sizi düşmekten alıkoyacak, büyük sevinç içinde lekesiz olarak yüce huzuruna çıkaracak güçtedir. Yücelik, ululuk, güç ve yetki Rabbimiz İsa Mesih aracılığıyla bütün çağlardan önce, şimdi ve bütün çağlar boyunca Tanrı'nın olsun! Amin. 

GİRİŞ: 

Yahuda mektubuna başladığında, ortak olarak duydukları kurtuluş hakkında yazma arzusundan bahsetti. Ama aralarındaki kuzu postu giymiş kurtlar yüzünden onlara “imanları için mücadele etmeleri” gerektiğini söyledi. Mektup boyunca Yahuda, mücadele ederken birçok yönde çok çalışmamız gerektiğini söyledi: 

-Elçilerin sözlerini “hatırlayın” (Tanrı’nın Sözü) (17.ayet)
-“Tanrı’nın sevgisinde kalın” (Tanrı’yı ve başkalarını sevmek) (21.ayet) -“Kutsal imanınızda” birbirinizi “güçlendirin” (20.ayet)
-“Kutsal Ruh’la dua edin” (20.ayet)  -“Sonsuz yaşama yönlendiren Rab’bimiz İsa’nın merhametini bekleyin” (21.ayet)  -“Kuşku duyanlara merhamet edin” (22.ayet)
-“Başkalarını cehennemin ateşinden çekip çıkararak kurtarın” (23.ayet). -“Merhamet edin” şüpheye düşenlere bile (22.ayet) 

Ama sonunda Yahuda yapmamız gereken şeyler hakkında konuşarak değil ama nihayetinde her şeyin Tanrı’nın elinde olduğunu anımsatarak bitiriyor. 24.Ayette: Yahuda, Tanrı’nın bizim için yaptığı şeyi vurguluyor ve 25.ayette: karşılığında bizim ne yapmamız gerektiğini söylüyor. 

24.AYET 

Kurtarıcımız tek Tanrı, sizi düşmekten alıkoyacak, büyük sevinç içinde lekesiz olarak yüce huzuruna çıkaracak güçtedir. 

Prova yapan ünlü bir sirk akrobatının yaklaşık 10 metreden beton zemine düştüğüyle ilgili bir hikaye duymuştum. Bir görgü tanığına göre, adam karnının üzerine düştü, yumruklarıyla yere vurmaya başladı ve "İnanamıyorum! İnanamıyorum! Ben asla düşmem" diye bağırdı. Kilise, olgun Hristiyanlar böyle düşünmezler.Düşebileceğimizi ve günah tarafından kör edilebileceğimizi hepimiz biliyoruz. Petrus gibi özgüvenle “Sana asla ihanet etmeyeceğim” diye bağırmıyoruz çünkü bunu yapacağımızı biliyoruz ama Tanrı'nın lütfu için düştüğümüzün farkındayız. 

Zayıflığımızı ve günaha karşı mücadelemizi bilmek ve şu vaat edilmiş sözleri duymak çölde su bulmaya benzer. "Kurtarıcımız tek Tanrı, sizi düşmekten alıkoyacak”. Hristiyanlar olarak bunu duyduğumuzda, yüreğimiz büyük bir sevinç ve umutla dolar çünkü bize Tanrı'nın başlattığı şeyi tamamlayacağını hatırlatır. Kutsal Yazılar, doğru kişi yedi kez düşse bile yine de ayağa kalkacağını vaat eder. NEDEN? Çünkü Tanrı onu koruyacaktır. 

İsa, Petrus'a şöyle dedi (Luka 22:31), “Simun, Simun, Şeytan sizleri buğday gibi kalburdan geçirmek için izin almıştır. Ama ben, imanını yitirmeyesin diye senin için dua ettim.” 

Petrus neden dayandı? Çünkü İsa O'nun gitmesine izin vermeyecekti. 

 +++++

Hristiyan yaşamında, eylemlerimizden sorumluyuz ve sorumluluğu olmayan robotlar gibi değiliz. Baskıya, dünyaya, benliğe ve şeytana karşı savaşmaya çağrıldık, ancak zafere ulaştığımızda şunu da hatırlamalıyız. Yücelik sadece Tanrı’ya aittir. 

Filipililer 2:12b-13 “Kurtuluşunuzu saygı ve korkuyla sonuca götürmek için daha çok gayret edin. Çünkü kendisini hoşnut edeni hem istemeniz hem de yapmanız için sizde etkin olan Tanrı'dır. " 

Süleymanın Özdeyişler 21:31 “At savaş günü için hazır tutulur, Ama zafer sağlayan RAB'dir.” 

Mezmur 127:1-2 “Evi RAB yapmazsa, Yapıcılar boşuna didinir. Kenti RAB korumazsa, Bekçi boşuna bekler.” 

24.ayet, savaşımızda yalnız olmadığımıza ancak Tanrı'nın bizde 2 şey yapmak için çalıştığına dair güvence verir: 1 bizi bir şeyden korumak ve 2 bizi bir şey için kullanmak. 

Yahuda şöyle yazıyor, “Kurtarıcımız tek Tanrı, sizi düşmekten alıkoyacak... ve yüce huzuruna çıkaracak güçtedir”. 

Bu sözlerde, yaşamın nihai amacını ve her Hristiyan yüreğinde arzuladığı şeyi buluyoruz. Burada bize bir gün Mesih'in Kendisinin bizi Tanrı'nın huzuruna çıkaracağı söyleniyor. Vahiy kitabındaki beyaz giysili ve altın taçlar takan 24 ihtiyarın Tanrı'nın huzurunda durdukları ve yalnızca tek bir şekilde karşılık verdikleri o muhteşem resim aklıma geldi: 

Vahiy 4:10-11a “Yirmi dört ihtiyar tahtta oturanın, sonsuzluklar boyunca yaşayanın önünde yere kapanarak O'na tapınıyorlar. Taçlarını tahtın önüne koyarak şöyle diyorlar: “Rabbimiz ve Tanrımız! Yüceliği, saygıyı, gücü almaya layıksın. 

İsa, biz Hristiyanların hazinesidir. O, Tanrı’nın iman edecek herkese sağladığı kurtuluştur: Baba’nın bize sevgisi ne derindir, Ölçülemeyecek kadar fazladır, Verdi biricik Oğlu’nu Kötüler hazinesi olsun diye. “O’nun ödülünden niye kazanayım? Bir cevap veremem. Ama tüm yüreğimle şunu biliyorum, Yaralarıyla ödedi fidyemi.” Yahuda bize, inanılmaz bir şekilde, yarım cümlelik bir boşlukta, Tanrı'nın bizim için başardığı şeylerin belki de şimdiye kadar kâğıda dökülmüş en kısa özetini verdi. 

Bu olağanüstü kurtuluş, Tanrı'nın bizi koruduklarından ve bize kullanabileceği şeylerden oluşur ve en temelinde bize bunu mümkün kılan kişiyi gösterir. 

25.AYET: 

Yücelik, ululuk, güç ve yetki Rabbimiz İsa Mesih aracılığıyla bütün çağlardan önce, şimdi ve bütün çağlar boyunca Tanrı'nın olsun! Amin. 

24.ayet bize Tanrı’nın bizim için başardığı şeyleri gösterdi ve son olarak 25.ayet bize buna nasıl cevap vermemiz gerektiğini gösteriyor. Bu çalışmaya bitirmeden önce basitçe ve cesurca söylemem gerekirse, kiliseyi kalıcı yapan şey böyle tanımlanır: Tüm yüceliğe, güce ve yetkiye bütün çağlardan önce, şimdi ve bütün çağlar boyunca sahip olan Tek Kurtarıcıyı, Tek Tanrı’yı beraber deklare eden kişilerden oluşan bir kilise. 

SOLO DEO GLORIA (SADECE TANRI’NIN GÖRKEMİ İÇİN): 

Bu son ayet, Protestan Kilisesi'nin temel çıkış noktalarından biriydi. Kilisenin yozlaşmışlığından ayrılan Katolikler veya Ortodokslar bu slogana sahiptiler: Bu, sadece Tanrı’nın görkemi için anlamında gelen latince “Solo Deo Gloria” idi. Papazın, papanın, para ödemenin, duanın ya da seyyahlığın yardım edebileceğini, ancak kurtaramayacağını ve bu nedenle yalnızca kilisede bir kişinin görkemi alması gerektiğini anlamalarını sağlayan Kutsal Yazıları okumaları sayesinde oldu. Sadece Tanrı’nın Görkemi İçin. 

SONUÇ: 

Kardeşler, eğer kalıcı bir kilise olacaksak Kutsal Kitap’ın temelinde inşa olmalıyız. Tarihi imanımız için mücadele etmek zorundayız. Birbirimizi sevmek zorundayız ve mücadele edenlere merhamet göstermeliyiz. Fakat en önemlisi radikal bir şekilde Tanrı merkezli olmalıyız: Sadece Tanrı’nın Görkemi İçin yaşamalıyız, hizmet etmeliyiz, mücadele etmeliyiz ve savaşmalıyız. 

DUA: 

Rab huzurunda durmayı arzuluyoruz. Görkemle ve büyük bir sevinçle seninle olmayı arzuluyoruz. Çünkü tek Tanrı sensin. Rab’bimiz İsa Mesih aracılığıyla, bizi tökezlemekten korursun. Bizi sadece sen suçsuz kılarsın. İmanımız için mücadele ederken bile yaşamlarımız seni yücelten ve onurlandıran bir şükranlık örneği olsun. İsa Mesih’in adıyla. Amin 

-Pastör David

YAHUDA 20-23

Kutsal Kitap’larınız yanınızdaysa Yahuda 1:20-23'ü açalım. Bugün Yahuda mektubundan kiliseyi kalıcı bir kilise yapan şeyle ilgili sondan ikinci vaazımızla devam ediyoruz. Yahuda mektubu, fark edilmeden aralarına giren sahte Hristiyanların ve öğretmenlerin fikirleriyle mücadele eden İsa Mesih’in müjdesine iman eden bir kiliseye yazılmıştır. Yahuda bu mektubu kiliseyi imanlarında kalmaları için teşvik etmek amacıyla yazmıştır. Bunun anlamı dünyasalar arzuları ve kazançları aramaktansa Tanrı’ya bir ilişki içerisinde olmaları ve bu ilişkiyi korumaları anlamına gelir. 

Kilise, İsa’ya olan imanımız bizi kurtarır ve Tanrı’yla birleştirir. Eğer bu iman bozulursa, değiştirilirse ya da iki yüzlüler tarafından kirletilirse, o zaman kiliseyi kalıcı bir kilise yapan şeyi kaybetmiş oluruz. Yahuda mektubunun %90’ını bu sahte öğretileri ve kuzu postuyla gelmiş Hristiyanları tanımlamak için kullanmıştır. 

Kendilerini nasıl tanıtırlarsa tanıtsınlar bu sahte kişileri, sahte öğretmenleri ve sahte dinleri 7 ana yolla ayırt edebiliriz: 

1. Kiliseyi ve Kutsal Kitap’ın yetkisini reddederler.
   

2. Kendi bireysel ve öznel vahiylerini takip ederler (yani rüyalarını, görümlerini ya da Söz’e aykırı bir biçimde Kutsal Kitap’ı yorumlamaları)
   

3. Yarattıkları dinleri günah işlemek ve her nasıl isterlerse öyle yaşamak için bu bireysel vahiylerini kanıt göstererek kullanırlar.
   

4. Kilisede ayrılığa yol açarlar.
   

5. Dünyasal kazanç ararlar.
   

6. Her zaman önderlik yapmak isterler.
   

7. Gösterişli davranırlar ama Tanrısız ve Ruh’tan yoksundurlar.
   

Yahuda açıkça bu insanların, her ne söylerlerse söylesinler, Hristiyan olmadıklarını ve yargılanacaklarını belirtir. İsa bizi bu sahte peygamberlere karşı uyardı ve görüyoruz ki O’nun çarmıha gerilmesini isteyenler bu tarz dindar Ferisiler, Din Bilginleri ve öğretmenlerdi. Petrus birçok sahte öğretmenin geleceği konusunda uyarıda bulundu. Pavlus bu kişilerin çoktan kiliseye girdiğini söyledi ve onların sunduğu Müjdeyi ya da dini kabul etmememiz konusunda uyarıda bulundu. 

Yakup bu sahte iman konusunda uyarıda bulundu ve bizi kurtaramayacağını ekledi. İbranilerin yazarı İsa’yı reddedenlerin kurtuluşu değil Tanrı’nın gazabını beklemeleri gerektiğini söyledi. Titus ve 1.Korintliler kitabı bu sahte öğretmenleri kiliseden çıkarmamız konusunda buyruklar verdi. 2.Selanikliler, Romalılar, 2.Yuhanna ve Matta kitapları onları ayırmamız gerektiğini söyledi. 2.Petrus onların yok ediciler olduğunu ve İsa’da onların kardeşler olarak değil Tanrısız günahkarlar olarak görülmelerini söyledi. 

Yahuda kitabı aramıza giren bu insanların değişmeyeceğini ve eninde sonunda her kilisenin sonunun böyle olacağını söyledi. Bununla birlikte, Yahuda’nın kiliseye bu insanlarla ya da onları takip edenlerle ilgili son seslenişi dramatik anlamda şaşırtıcıdır. Yahuda son sözlerinde bizlere beklenmedik bir şey göstermektedir. Bu insanları tanımladıktan sonra onları kovmayı emretmek yerine bizlere merhametle onların kurtuluşunu aramaya çağırıyor. 

Bugün duam odur ki, Tanrı’nın Sözünü okudukça, sadece bir kilise olmak yerine İsa’nın kilisesi olarak hareket edebilecek bilgelik ve lütuf bulalım. 

YAHUDA 1:20-23 

Ama siz, sevgili kardeşlerim, kendinizi tümden kutsal olan imanınızın temeli üzerinde geliştirin. Kutsal Ruh'un yönetiminde dua edin. Rabbimiz İsa Mesih'in sizi sonsuz yaşama kavuşturacak olan merhametini beklerken kendinizi Tanrı'nın sevgisinde koruyun. Kimi kararsızlara merhamet edin. Kimini ateşten çekip kurtarın. Kimine de korkuyla merhamet edin. Ama günahlı bir bedenin lekelediği giysiden bile tiksinin. 

20-21.AYET 

20-21.ayette Yahuda, kiliseye Tanrı’nın karşısındaki kimliğimizi ve hizmetimizin temelini göstermek istiyor. Sevgili kardeşlerim diye teşvik ederek başlıyor. Kilise, Tanrı’yla ve birbirimizle ilişkimiz “sevgili” kelimesiyle özetlenir. Biz kilise olarak, sadık oluşumuzdan değil, arka planımızdan değil, alçakgönüllülüğümüzden değil, hizmetimizden değil ama sadece İsa Mesih’in müjdesi sayesinde hem birbirimizin hem de Tanrı’nın karşısında “Sevgili” olarak çağırılıyoruz. Kilise bu, Müjde'ye inanıp inanmadığımızı görmek için bir yürek testidir: Kendimize şu 2 soruyu soralım: Tanrı'nın sizi sevgili olarak çağırdığına inanıyor musunuz ve kiliseye aynı şekilde mi çağırıyorsunuz? Durum böyle değilse, Müjde'ye henüz tam olarak inanmıyorsunuz. 

Yahuda, Hristiyan hizmetimizin sadeliğini tanımlarken, sevgi terimini kullanarak başlıyor ve sonra bu çok sevilen kimliğimizden dolayı yaptığımız bazı şeyleri gösteriyor Şimdi açık konuşmam gerekirse, sevilmeyi hak ettiğimiz için sevilmiyoruz. Hiçbirimiz Tanrı'nın sevgisini hak etmiyoruz. Seviliyoruz çünkü Hristiyan sevgisi için seçildik. 

Tanrı bizi aha günahkârken sevmeyi seçti ve biz de kardeşlerimizi hak ettikleri için değil, onları sevmeyi seçtiğimiz için seviyoruz. Hristiyan sevgisi kararsız veya kaprisli değildir, dünyanın bakış açısına göre genellikle sevilmeyen insanları sevdiğimiz için kararlı ve güçlüdür. 

Yahuda, sevgili kilisesine verilen bu isimden, kendimizi sürekli olarak en kutsal imanda gelişmeye çağırarak devam eder. Elbette bunu Hristiyanlar olarak büyümeye devam edelim diye söylüyor. Hristiyanlar asla bu konuda büyümekte mezun ya da emekli olmazlar. Bizler her gün Hristiyan inancında büyümeye devam ederiz. Kutsal Kitap’sal doktrin anlayışımız da ve Hristiyanlıkla ilgili uygulamalarız da büyümek bizim için her gün yeni bir maceradır. 

Kilise, her gün büyüyoruz ve bir şey haline geliyoruz. Kendimizi neyle beslediğimize doğru oranla ya daha fazla dünyasal ya da daha fazla kutsal oluyoruz. Yahuda daha sonra Kutsal Ruh’ta düzenli bir şekilde dua etmemiz gerektiğini söylüyor. Şimdi bu Yeni Antlaşma’da gördüğümüz dillerle konuşma armağanına bir gönderme olabilir. Ancak bu anlamdan daha geniş olarak Tanrı’yla olan ilişkimizi Kutsal Ruh aracılığıyla gerçekleştiği anlamındadır. 

Hristiyanlar Kutsal Ruh aracılığıyla Tanrı’yla paydaşlık içerisindedirler. Tanrı’yla paydaşlığımız, Rab’bin Kutsal Ruh’u göndermesinin ana sebeplerindendir. Öyle ki Kilise Tanrı’yla düzenli bir şekilde paydaşlık ve ilişki içerisinde olsun. Bu tarz bir ruhla yönlendirilmek ve duayla güçlendirmek, kendimize göre değil Kutsal Ruh’un yönlendirişiyle dua etmek anlamındadır. Ruh aracılığıyla Tanrı’nın iradesine göre dua ediyoruz, kendi irademize göre değil. 21.ayet kendimizi Tanrı’nın sevgisinde korumamız gerektiğini söylüyor. Tanrı sevgisi Hristiyan yaşamının yakıtıdır ve Tanrı’nın yasasının, Müjde’nin amacının ve imanımızın meyvesinin tamamlanışıdır. Sonrasında Yahuda teşvikini iman dolu bir Hristiyan yaşamıyla ilgili son bir açıklamayla bitirir: Bunların hepsini yaparken kendinizi sonsuz yaşama götürecek Tanrı’nın merhametinde koruyun. 

Şimdi bu ayette inanılmaz derece önemli bir şeyi görmemizi istiyorum. Bu ayette Yahuda açıkça Hristiyanlar bahsediyor ama son cümlesini yürekle ilgili önemli bir noktayı işaret ederek kullanıyor. Bizler sonsuz yaşama yönlendiren Tanrı’nın merhametini beklemeliyiz. Size şunu sormak istiyorum, eğer bu kişiler imanlı Hristiyanlarsa neden merhamete ihtiyaçları var? 

Kilise, bu çok önemli bir noktadır! Eğer yaşamlarımızın kalanını imanımızda kusursuz bir şekilde yaşayarak, Kutsal Kitap’ı okuyarak, Tanrı’yı överek ve şehrimizi severek geçirsek bile bütün bu iyi işler bizi cennete götüremez. İster yeni bir imanlı olalım ister bir kilisenin pastörü olalım, her şeyin sonunda bize sonsuz yaşam sağlayacak olan Tanrı’dır çünkü kimse Tanrı’nın bereketini ve sonsuz yaşamını hak etmiyor. Bu Tanrı’nın günahkarlar verdiği lütuf dolu armağanıdır. Bu merhamettir! Hiçbir Hristiyan merhamete ihtiyacı olmayacak derecede büyümez! Hepimiz Tanrı’nın merhametine ve günahlarımızı bağışlamasına bağımlıyızdır. Öyle ki sonsuz yaşama sahip olalım. Şimdi bunun temelini kurduktan sonra bu sahte Hristiyanlara nasıl davranmamız gerektiğini açıklamasıyla Yahudanın mektubunu nasıl bitirdiğini inceleyelim. 

22.AYET
Kimi kararsızlara merhamet edin. 

Doksoloji ile ilgili bu son ayeti ilk okuduğumda kesinlikle çok şaşırdım. Yahuda’nın “bu sahte Hristiyanları dışarı atın, onları aforoz edin, kurtları açığa çıkartıp kovalayın!” demesini bekliyordum. Ancak Yahuda bizi merhamet etmeye ve onların kurtuluşunu istemeye davet ediyor. Şunu açıklığa kavuşturayım insanların ayırılması gerektiği durumlar ya da zamanlar oluyor. Ancak bu tipik olarak 2 kategori altında gerçekleşiyor. 

Birinci kategori düzenli bir şekilde ahlaksızca günah işlemek ve ikincisi ise sahte öğretilerle ilgilidir. Eğer bir kişi günah işlerse, bu kişi uyarılmalı ve düzeltilmedir. Eğer bu düzeltilmeye tövbeyle karşılık verirlerse bir kardeş kazandınız demektir. Eğer reddederlerse tekrardan onları 2 ya da 3 kardeşle beraber uyarmalı ve düzeltmelisiniz. Eğer yine tövbe etmezlerse günahlarını tüm kilise üyeleriyle doğrulamalı ve tekrar tövbe etmelerini istemelisiniz. Eğer yine tövbe etmezlerse o zaman onları kiliseden ayırmanız gerekir. Ayırılması gereken bu kişi düzeltilmeyi reddeder ve bir Hristiyan olarak günah içerisinde yaşayabileceğini düşünür. Bu Hristiyan olmadıklarının bir kanıtıdır ve onları disipline etmek ve Kiliseyi korumak için ayırılmaları gerekir. 

Diğer kişi sürekli bir şekilde ahlaksızca günah işlemez ama sahte öğretilerde bulunur. Bu kişide ayrıca uyarılmalı ve düzeltilmelidir. Eğer tövbe etmezlerse ve doğru Kutsal Kitap’sal doktrini kabul etmezlerse, o zaman onlarda sahte bir peygamber olarak kiliseden ayırılmalıdır. Bu nedenle sadece uyarıldıktan sonra tövbe etmeyen sahte peygamberler ya da düzenle bir şekilde günah işleyen kişiler kiliseden ayırılır. AMA sahte öğretilerle ya da günahla mücadele eden ama doğrusu öğretilmemiş ya da özgür kılınmamışlar ne olacak? 

Bunlar şüphe duyan kişilerdir, doğru teolojiyi öğrenmemiş ve daha yeni öğrendikleri şeyler hakkında konuşan ama gerçeği duyunca kabul eden kişilerdir. Bunlar günahla mücadele eden ama günahtan nefret edip özgür kılınmak isteyen kişilerdir. Kilise, kurtlar kiliseden ayırılmalıdır ama ayartılmış kuzuların kurtuluşunu, disiplinini ve özgürlüğünü aramalıyız. Nereye gittiysem kilisede gördüğüm en büyük trajedi, Tanrı bir kardeşin zayıflığını açığa çıkardığında, onun kurtuluşunu istemektense dedikodusunu yapmamız, onları görmezden gelmemiz ya da reddetmemizdir.  

Kilise, “Onlarda böyle insanlar değişeceklerse değişirler ya da Tanrı onlar kurtarmak isterse kurtarır” diyemeyiz. Bu kilisenin kabul ettiği en büyük yalandır ve öğrenciler yetiştiren bir kilisenin ölmesine sebep olur. Tanrı tek kurtarıcıdır ve kurtarmaya gücü yeten tek kişidir. Ancak iradesini tamamlamak için aracılar kullanır. Bu nedenle 23.ayet şöye diyor. 

23.AYET 

Kimini ateşten çekip kurtarın. Kimine de korkuyla merhamet edin. Ama günahlı bir bedenin lekelediği giysiden bile tiksinin. 

İğrenç günahlar içerisindeki ya da kabul edilemeyecek doktrinlere inanan kişilerin kurtuluşunu aramaya ve onları uyararak aracılık etmeye çağırıldık. Çok az kişi düzeltilmekten ya da yüzleşmekten hoşlanır ama öğrenciler yetiştirme görevi hepimize verildi (sadece pastöre değil) ve büyümeyi, düzeltilmeyi ya da diğer kuzulara öğretmenlik yapıldığında gerçekleşir. Zayıf bir kardeşin büyümesini ve güçlenmesini istemek yerine bu alanları görmezden gelen bir kilise zarar veren türden bir kilisedir. 

Çoğu zaman bu insanlarla veya sorunlarla yüzleşmek istemiyoruz çünkü bizi ya incittiler ya da gücendirdiler. Böylece hiçbir şey söylememeyi tercih ediyoruz ancak bu Tanrı'nın kiliseyle ilgili amacına aykırıdır. Dinleyin, bu insanlar günah veya sahte öğreti ile gittikleri yolda devam ederlerse kurtulamayacaklar. Hatta bize onları ateşten çekip kurtarmamız gerektiği söyleniyor. Bu ifade, onların cehennem yolunda oldukları ve kiliseye yanlış anlayışlar, motivasyonlar ve günahkar bir yaşam tarzı ile geldikleri anlamına gelir. Ancak aynı zamanda Tanrı onları kurtarmak için getirmiştir. 

Her türlü yozlaşmışlığın ortasında, İsa'yı tamamen reddetmedikleri sürece bu insanlarla savaşmaya çağrılmıyoruz, onlara merhamet etmeliyiz. Zayıflıklarında ve ahmaklıklarında onlara katlanacağız ve abiler, ablalar, babalar veya anneler gibi gençleri koruyacağız. Şimdi bu insanlarla ilgilenme konusunda iki nokta vardır: Birincisi çok sert olmak ve hemen değişmelerini beklemek ve eğer değişmezlerse onları reddetmektir çünkü kutsal kalmak ve onların günahları tarafından lekelenmek istemiyoruz. Diğer nokta ise fazla merhametli olmaktır ki böylece günahla hiç yüzleşmez ve günahlarının bir önemi yokmuş gibi davranırız. 

Yahuda, günahın lekelediği bir giysiden tiksinerek, korkuyla merhamet etmemiz gerektiğini söylüyor. Merhamet göstermeliyiz, onların değişimini, büyümesini, kurtuluşunu ve olgunluğunu arzulamalıyız ama bunu korkuyla, yani İsa'nın Müjdesinden asla taviz vermeyerek yapmalıyız. Kilise, korkunç bir günahın ortasında merhamet etmek zayıf hissettirebilir ama aslında son derece güçlüdür. Asla kimsenin tamamen Tanrı tarafından kurtulamayacak duruma geldiğini düşünmemeliyiz. 

SONUÇ: 

Nihayetinde eğer kalıcı bir kilise olmak istiyorsak, kurtları ayırarak ama dişlerinde olan kuzuları kurtararak imanda kalmalıyız. Bitirirken şunu hatırlatmama izin verin, sizin ve benim merhamete ihtiyacımız var çünkü hiçbirimiz kilisede olmayı ya da cennete gitmeyi hak etmiyor. Buradayız çünkü biz daha günahkarken Mesih tanrısızlar için öldü. 

Merhamet etmek istiyoruz çünkü önce bize merhamet edildi. Günahkarları seviyoruz çünkü Tanrı bizi sevdi. 

Efesliler 2:1-5

Sizler bir zamanlar içinde yaşadığınız suçlardan ve günahlardan ötürü ölüydünüz. Bu dünyanın gidişine ve havadaki hükümranlığın egemenine, yani söz dinlemeyen insanlarda şimdi etkin olan ruha uymaktaydınız. Bir zamanlar hepimiz böyle insanların arasında, benliğin ve aklın isteklerini yerine getirerek benliğimizin tutkularına göre yaşıyorduk. Doğal olarak ötekiler gibi biz de gazap çocuklarıydık. Ama merhameti bol olan Tanrı bizi çok sevdiği için, suçlarımızdan ötürü ölü olduğumuz halde, bizi Mesih'le birlikte yaşama kavuşturdu. O'nun lütfuyla kurtuldunuz. 

-Pastör David

YAHUDA 17-19

Kutsal Kitap’larınız yanınızdaysa Yahuda 1:17-19'u açın. Bir kiliseyi neyin kalıcı bir kilise yaptığıyla ilgili Yahuda serimizi bitirmek üzereyiz. Önümüzdeki iki hafta içerisinde bu çalışma tamamen bitecek. Bir hatırlatma olarak, Yahuda bu mektubu kuzu postuna bürünmüş kurtların kiliseye sızdığını ve kiliseyi kilise yapan şeyleri ortadan kaldırdıklarına dair uyarıda bulunmak için yazmıştı. Yahuda daha sonra zamanının başlangıcından beri bu tarz insanların hep etrafta olduğunu ve bugün bile Hristiyanlar olarak çevremizde olduklarını gösterdi. İsa onları ikiyüzlüler, Tanrı’nın gücünden yoksun dindar kişiler olarak adlandırmıştı. Onların saf hamura karışan ve doğasını bozan bir maya gibi olduklarıyla ilgili bir benzetme anlatmıştı. 

Bu insanlar sahte peygamberler, öğretmenler ve herhangi bir kilisenin paklığını zehirleyen kişilerdir. Bu kişiler kendilerini Hristiyan olarak adlandırır ama İsa’ya iman etmez ve Hristiyanlığı sadece katıldıkları bir kulüp, gittikleri bir toplantı ya da okudukları bir kitap olduklarını düşünürler. Dini kendi çıkarları için kullanan kişilerdir. Liderlik etmek isteyen ama hizmet etmek istemeyen, güce sahip olmak isteyen ama adanmak istemeyenlerdir. Yahuda bu insanları tek bir kelimeyle özetlemiştir. “Tanrısız”. Kaçımız dini böyle görüyoruz? Mormonları, Yehova şahitlerini, İslam'ı, Budizm'i, Museviliği ya da Hristiyanlığı bile örnek gösterebilirsiniz. Fakat içerisinde Mesih İsa’nın Müjdesi yoksa bunlar temelinde Tanrısızdır ve insanların dinden nefret etmelerinin ana sebebidir. 

Rab bu kiliseyi farklı kılsın! Buraya gelen, buraya ait olan ve bu küçük topluluğu işitenler Tanrı’nın aramızda olduğunu görebilsin. Bugün Yahuda, imanın en önemli taraflarından birini işaret ederek son bir kere kiliseyi bu sahtekar insanlara karşı uyarıyor. 

YAHUDA 17-19 

“Ama siz, sevgili kardeşlerim, Rabbimiz İsa Mesih'in elçileri tarafından önceden söylenen sözleri anımsayın. Size demişlerdi ki, “Dünyanın son günlerinde alay edenler, tanrısızlığa yönelip kendi tutkularına göre yaşayanlar olacaktır.” Bunlar bölücü, insan doğasıyla sınırlı, Kutsal Ruh'tan yoksun kişilerdi, ama siz, sevgili kardeşlerim, Rabbimiz İsa Mesih'in elçileri tarafından önceden söylenen sözleri anımsayın.”

GİRİŞ: 17.AYET 

Yahuda son uyarısına, kiliseye Tanrı’nın sözünde ne söylediğinin önemini anımsatarak başlıyor. Burada Elçilere yapılan gönderme Tanrı’dan çoktan işittikleri otoriter sözlere bir göndermedir. Geçmişte insanların bir faturanın gerçek mi yoksa sahte mi olduğunu öğrenmelerinin yolu, kötü örnekleri bilmekle değil ama gerçek olanların detaylarını iyice anlamalarında yatıyordu. Yahuda, kiliseye çoktan işittikleri Tanrı’nın Sözüne dikkat etmeleri konusunda bir anımsatma yapıyor. 

Elçiler, Pentikost gününde Kutsal Ruh’un gelmesiyle başlayan son zamanlarda sahte öğretmenlerin ortaya çıkacağına dair sıkça uyarılarda bulundu. Sık sık kiliseyi uyardılar çünkü kiliselerin sahte tanrılaru, insanları, doktrinleri ya da uygulamaları takip etmelerini istemiyorlardı. Kilise, Tanrısız bir dinden daha kötü bir şey yoktur ve bu mektupta , Tanrı bizi bu durumdan kurtarmaya çalışıyor. 18-19.ayetlerde Yahuda tekrar sahtenin ne olduğunu tanımlıyor ve Tanrısız durumlarının ne kadar mahvolmuş olduğuyla ilgili bir resim sunuyor. 

SAHTEYİ TANIMLAMAK: 18-19a.AYET 

Size demişlerdi ki, “Dünyanın son günlerinde alay edenler, tanrısızlığa yönelip kendi tutkularına göre yaşayanlar olacaktır.” Bunlar bölücü, insan doğasıyla sınırlı (kişilerdir)... 

Yahuda, kiliseye sahte dindar insanların karakteristik özelliklerinin bazılarını hatırlatıyor. Onlar alay edenlerdir diyor. Bunun anlamı dindar davransalar da imanımızla ilgili durmadan alay ediyorlar, dalga geçiyorlar küçümsüyorlar ve yukarıdan bakıyorlar. Otoriteyi reddettikleri için bu alaycı tavırları genelde haksız olduklarını söyleyen insanlara ya da değişmeleri gerektiğini söyleyen kişilere karşı oluyor. Kurallarla ve Kutsal Kitap’ın sınırlarıyla dalga geçiyorlar ya da istedikleri şeyleri yapmalarına izin vermeyen “dar fikirli görüşleri” küçümsüyorlar. 

Sahte Hristiyanlar gerçek dinle, kurallarla, disiplinlerle ya da kendilerini kısıtlayan herhangi bir şeyle alay edecektir. Alay edenler genelde Tanrı’yı ciddiye almayan kişilerdir, dinle ilgili şakalar yaparlar çünkü içerisinde Tanrı’yı göremezler. Birçok insanın kiliseleri reddettiğini gördüm çünkü dar görüşlü olduklarını düşünüyorlardı. Kutsal Kitap’ı reddettiler çünkü değiştirilmiş ya da çağdışı buldular. Sorumluluk almak istemediler çünkü Tanrı’yla bir sorunları olmasa da insanlarla beraber olmak istemiyorlardı. 

Ayetin ikinci kısmı bunu mükemmel bir şekilde açıklıyor. Onlar tanrısız tutkuların peşinden koşan alay eden kimselerdir. Kilise, insanlar günahtan vazgeçmediklerinde ama buna rağmen dindar olmak istediklerinde kendi insan yapımı dinlerini oluşturuyorlar ve sizlerle alay ediyorlar. Kendilerini yönetmek adına Tanrı’yı reddetmeleri her zaman kilisede ayrılıklara sebep oluyor. Çünkü insanları Tanrı’dan uzaklaştırıyorlar. Hem tanrıyı hem de dünyayı, hem ruhsallığı hem de günahsal arzuları takip edebilecekleri kendi yarattıkları dinin peşinden koşmalarına sebep oluyorlar. Günahsal bir arzunun peşinden koşmak olsun ya da ünlü olmak istesinler, bu kişiler her zaman kilisede ayrılıklara sebep oluyor. Kendilerini ve başkalarını Tanrı’dan uzaklaştırıyorlar. Bunlar umutlarını, konforlarını, mutluluklarını ve kimliklerini bu dünyadan bulan insanlardır. Nihayetinde Tanrı’nın önündeki kimlikleri Ruh’tan yoksun olmalarıyla sınırlıdır. 

GERÇEĞİ TANIMLAMAK: 19b 

“Kutsal Ruh’tan yoksun” 

Gerçek bir Hristiyan ile sahte bir Hristiyan arasındaki ana fark, benliğimizin Ruhsal olarak radikal bir şekilde dönüştürülmesine neden olan Tanrı'nın Ruhu'nun çalışmasında yatar. İnsanın içinde gerçekleşen, ruhsal ölümden dirilişe sebep olan bu çalışmaya “Yenilenme” denir. Tanrı'nın Ruhu'nun yenileyici işi, kişi günahları için İsa’ya iman ettiğinde Tanrı'nın karşısında ruhsal anlamda diri olmalarını sağlamak için Kutsal Ruh armağanını aldığında gerçekleşir. 

Kutsal Kitap, bu ruhsal yenilenme dışında bir kişinin Tanrı'yı tanıyamayacağını açıkça belirtir. 

Yuhanna 3:1-3 Yahudiler'in Nikodim adlı bir önderi vardı. Ferisiler'den olan bu adam bir gece İsa'ya gelerek, “Rabbî, senin Tanrı'dan gelmiş bir öğretmen olduğunu biliyoruz. Çünkü Tanrı kendisiyle olmadıkça kimse senin yaptığın bu mucizeleri yapamaz” dedi. İsa ona şu karşılığı verdi: “Sana doğrusunu söyleyeyim, bir kimse yeniden doğmadıkça Tanrı'nın Egemenliği'ni göremez.” 

Bu pasaja baktığımızda, dini bir önderin İsa’ya Tanrı'nın yolunu öğretmesini istediğini görüyoruz ve İsa ona şu cevabı veriyor “Yeniden doğmadıkça bunu anlayamazsın”. Bu şok edicidir çünkü bu adam zaten dindar bir adam. Kısacası İsa diyor ki, Kutsal Ruh’la yeniden doğmadıkça dindar olmakla Hristiyan olamazsın. Dua ediyorsunuz ve oruç tutuyorsunuz ama Tanrı’yla paydaşlık içerisinde misiniz? Her kilise toplantısına ve ibadetine katılıyorsunuz ve hizmet ediyorsunuz ama İsa’yı gerçekten tanıyor musunuz? 

2.Korintliler 5:17 “Bir kimse Mesih'teyse, yeni yaratıktır; eski şeyler geçmiş, her şey yeni olmuştur.” 

Eğer hatırlarsanız Eski Antlaşma’da Tanrı’nın varlığı tapınakta En Kutsal Yer’de bulunuyordu. Kişinin buraya girebilmesi için günahları adına bir kurban sunması gerekirdi. Kutsal Kitap aynı şekilde bizimde Tanrı’nın varlığının bulunması için birer tapınak olduğumuzu öğretir. Bunun anlamı yüreklerimizin Tanrı’nın yaşamıyla dolması gerektiğidir ancak buna sahip olabilmek için İsa’nın günahlarımız adına öldüğüne iman etmemiz gereklidir. Sadece Mesih’in kanı yüreklerimizi Tanrı’nın bulunabileceği bir şekilde paklayabilir. Bir insan İsa’nın günahları için öldüğüne iman ettiğinde, ruhsal olarak Tanrı’nın huzuruna girebilir. 

Titus 3:4-5 “Ama Kurtarıcımız Tanrı iyiliğini ve insana olan sevgisini açıkça göstererek bizi kurtardı. Bunu doğrulukla yaptığımız işlerden dolayı değil, kendi merhametiyle, yeniden doğuş yıkamasıyla ve Kurtarıcımız İsa Mesih aracılığıyla üzerimize bol bol döktüğü Kutsal Ruh'un yenilemesiyle yaptı.” 

İsa’ya iman edenler, yüreklerinde Tanrı’nın Ruh’unu alır ve Tanrı’yla paydaşlık içerisinde yaşamaya başlar. Tanrı’yı hissederler, Tanrı’yı işitirler, Tanrı’ya dua ederler, Tanrı’yı severler, Tanrı’ya taparlar, Tanrı’yı takip ederler ve ruhsal imanlarında Tanrı’yı tanırlar. 

1.Korintliler 2:12 “Tanrı'nın bize lütfettiklerini bilelim diye, bu dünyanın ruhunu değil, Tanrı'dan gelen Ruh'u aldık”. 

1.Korintliler 2:14 “Doğal kişi, Tanrı'nın Ruhu'yla ilgili gerçekleri kabul etmez. Çünkü bunlar ona saçma gelir, ruhça değerlendirildikleri için bunları anlayamaz”. 

Romalılar 8:9 “Ne var ki, Tanrı'nın Ruhu içinizde yaşıyorsa, benliğin değil, Ruh'un denetimindesiniz. Ama içinde Mesih'in Ruhu olmayan kişi Mesih'in değildir”. 

Yahuda mektubundaki en trajik ayet, bu sahte dindar insanların Ruh’tan yoksun olduklarıdır. Ruhsal anlamda ölüler ve Tanrı’yı tanıyamazlar çünkü Tanrı’nın lütufkar armağanı İsa Mesih’i reddederler. Kilise, bu sabah lütfen bana kulak verin. Kendimiz Tanrı’nın karşısında ruhsal anlamda diri kılamayız. Bu, İsa’nın Müjdesine iman ederek aldığımız bir armağandır ama İsa’yı ve bizim yerimize öldüğünü reddettiğimizde, Tanrı’nın yaşamını reddetmiş oluruz. 

SONUÇ: 

Bugün bu sözler bizim için yazılmamış olsun diye dua ediyor. İçimize bakalım ve imanımızı değerlendirelim. Tanrı’yı tanıyor muyuz? Işıklar kapandığında, kapılar kapandığında, kalabalıklar dağıldığında, Tanrı’yı tanıyor muyuz? Her mesajdaki tek amacım bizi Mesih’in işine güvenmeye yönlendirmek. 

Dürüst olalım ve Tanrı’dan yardım istemek için kendimizi alçaltalım, bize Ruh’la yaşam vermesi için, bizi çarmıhta bağışlaması ve Tanrı’yı tanımamızı sağlaması için yardım isteyelim. Kiliseyi kalıcı bir kilise yapan şey budur: Tanrı. Sadece Tanrı. 

-Pastör David